Der berühmte Ameisenmann E.O. Wilson war schon immer einer meiner Helden - nicht nur ein hervorragender Biologe, sondern eine der winzigen und verschwindenden Minderheit von Intellektuellen, die es zumindest wagt, die Wahrheit über unsere Natur anzudeuten, die andere nicht verstehen oder, soweit sie es verstehen, aus politischen Gründen unermüdlich vermeiden. Leider beendet er seine lange Karriere auf äußerst schäbige Weise als Partei eines ignoranten und arroganten Angriffs auf die Wissenschaft, der zumindest teilweise durch die religiöse Inbrunst seiner Harvard-Kollegenmotiviertist. Es zeigt (...) die abscheulichen Folgen, wenn Universitäten Geld von religiösen Gruppen annehmen, Wissenschaftszeitschriften von großen Namen so bewundert sind, dass sie eine ordnungsgemäße Peer Review vermeiden und wenn Egos außer Kontrolle geraten dürfen. Es führt uns in die Natur der Evolution, die Grundlagen der wissenschaftlichen Methodik, wie Mathematik mit Wissenschaft zusammenhängt, was eine Theorie ausmacht, und sogar, welche Einstellungen zu Religion und Großzügigkeit angemessen sind, wenn wir uns unaufhaltsam dem Zusammenbruch der industriellen Zivilisation nähern. Ich fand Abschnitte in 'Conquest' mit dem üblichen prägnanten Kommentar (obwohl nichts wirklich Neues oder Interessantes, wenn man seine anderen Werke gelesen hat und auf biologie im Allgemeinen ist) in der oftgestylten Prosa, die sein Markenzeichen ist, aber war ziemlich überrascht, dass der Kern des Buches seine Ablehnung inklusiver Fitness (die seit über 50 Jahren ein Standbein der Evolutionsbiologie ist) zugunsten der Gruppenauswahl ist. Man nimmt an, dass von ihm kommen und mit den articles er bezieht sich auf veröffentlicht von sich selbst und Harvard Mathematik Kollege Nowak in großen Peer-Review-Zeitschriften wie Nature, muss es ein wesentlicher Fortschritt sein,, trotz der Tatsache, dass ich wusste, Gruppenauswahl wurde fast überall abgelehnt, da mit jeder großen Rolle in der Evolution. Ich habe zahlreiche Rezensionen im Netz gelesen und viele haben gute Kommentare, aber die, die ich am meisten sehen wollte, war, dass von renommierten Wissenschaftsautor und Evolutionsbiologe Richard Dawkins. Im Gegensatz zu den meisten von Fachleuten, die in Zeitschriften nur für diejenigen mit Zugang zu einer Universität zur Verfügung stehen, ist es leicht im Netz verfügbar, obwohlanscheinend, entschied er sich, es nicht in einer Zeitschrift zu veröffentlichen, da es angemessen abscheulich ist. Leider findet man eine vernichtende Ablehnung des Buches und den acerbic Kommentar über einen wissenschaftlichen Kollegen, den ich je von Dawkins gesehen habe -- über alles in seinem vielen Austausch mit dem verstorbenen und unbeklagten Demagogen und Pseudowissenschaftler Stephan Jay Gould. Obwohl Gould für seine persönlichen Angriffe auf seinen Harvard-Kollegen Wilson berüchtigt war, stellt Dawkins fest, dass ein Großteil von "Conquest" einen unbequem an Goulds häufige Verfehlungen in "bland, unfocussed ecumenicalis" erinnert. Dasselbe gilt mehr oder weniger für Wilsons populäres Schreiben, einschließlich seines jüngsten Buches "The Meaning of Human Existence" – eine weitere schamlose Eigenwerbung seiner diskreditierten Ideen zu Inklusiver Fitness (IF). Dawkins weist darauf hin, dass das berüchtigte 2010-Papier von Nowak, Tarnita und Wilson in Nature von über 140 Biologen, die einen Brief unterzeichnet haben, fast überall abgelehnt wurde und dass es in Wilsons Buch kein Wort darüber gibt. Auch in den folgenden 4 Jahren mit Artikeln, Vorträgen und mehreren Büchern haben sie dies nicht korrigiert. Es gibt keine andere Wahl, als Dawkins trenchant Kommentar zuzustimmen: "Für Wilson nicht zu zugeben, dass er für sich selbst gegen die große Mehrheit seiner professionellen Kollegen spricht - es schmerzt mich, dies von einem lebenslangen Helden zu sagen -- ein Akt mutwilligen Arroganz." Angesichts von Nowaks späterem Verhalten muss man ihn auch einbeziehen. Ich habe das Gefühl, dass einer der fassungslosen Menschen, die man im Fernsehen sieht, interviewt wird, nachdem der nette Mann von nebenan, der seit 30 Jahren alle Kinder babysitten, als Serienmörder entlarvt wird. Dawkins weist auch darauf hin (wie er und andere seit vielen Jahren), dass inklusive Fitness mit dem Neo-Darwinismus (d.h. logischerweise folgt) entsteht und nicht abgelehnt werden kann, ohne die Evolution selbst abzulehnen. Wilson erinnert uns erneut an Gould, der Kreationisten von der einen Seite seines Mundes anprangerte, während er ihnen Trost spendete, indem er endlosen ultraliberalen marxistisch gefärbten Kauderwelsch über Spandrels, unterbrochenes Gleichgewicht und Evolutionspsychologie von der anderen ausspeist. Die Unbestimmtheit und mathematische Opazität (für die meisten von uns) der Mathematik der Gruppen- oder Mehrebenenauswahl ist genau das, was die Sanftmütigen ihnen ermöglichen wollen, dem rationalen Denken in ihren endlosen antiwissenschaftlichen Gerüchten und (in der Wissenschaft) postmodernen Wortsalate zu entkommen. Schlimmer noch, Wilsons "Eroberung" ist ein schlecht durchdachtes und schlampig geschriebenes Durcheinander voller Nonsequiturs, vager Streifzüge, Verwirrungen und Inkohärenz. Eine gute Bewertung, die einige davon im Detail ist, dass von Absolvent Gerry Carter, die Sie im Netz finden können. Wilson hat auch nichts mit unserem gegenwärtigen Verständnis der Evolutionspsychologie (EP) zu tun (siehe z.B. die letzten 300 Seiten von Pinkers 'The Better Angels of our Nature'). Wenn Sie eine seriöse Buchlänge Bericht über die soziale Evolution und einige relevante EP von einem Experten wollen, siehe 'Principles of Social Evolution' von Andrew F.G. Bourke, oder ein nicht ganz so ernster und zugegebenermaßen fehlerhafter und irrender Bericht, aber ein Muss,das Robert Trivers dennoch lesen muss—'The Folly of Fools: The Logic of Deceit and Self-Deception in Human Life' und ältere, aber immer noch aktuelle und durchdringende Werke wie 'The Evolutionof Cooperation':Revised Edition by Robert Axelrod and 'The Biology ofMoral Systems' von Richard Alexander. (shrink)

유명한 개미맨 E.O. 윌슨은 뛰어난 생물학자일 뿐만 아니라, 적어도 다른 사람들이 이해하지 못하는 우리의 본성에 대한 진실을 감히 암시하기 위해 감히, 또는 정치적 편의를위해 공전적으로 피하는 소수의 지식인 중 한 명입니다. 슬프게도, 그는 적어도 하버드 동료들의 종교적 열정에 의해 동기를 부여 과학에 대한 무지하고 오만한 공격의 당사자로서 가장 끔찍한 방식으로 자신의 긴 경력을 끝내고 종교적 열정 있습니다. 그것은 대학이 종교 단체에서 돈을 받아 들일 때 사악한 결과를 보여줍니다, 과학 저널은 그들이 적절한 동료 검토를 피할 수 있도록 큰 이름에 의해 너무 (...) 경외, 그리고 자아가 통제에서 얻을 수 있을 때. 그것은 진화의 본질, 과학적 방법론의 기초, 수학이 과학과 어떻게 관련되는지, 이론을 구성하는 것이 무엇인지, 그리고 산업 문명의 붕괴에 가차없이 접근할 때 종교와 관대함에 대한 태도가 어떤 적절한지에 대해 설명합니다. 현대 의 두 시스템 보기에서인간의 행동에 대한 포괄적 인 최신 프레임 워크를 원하는 사람들은 내 책을 참조 할 수 있습니다'철학의 논리적 구조, 심리학, 민d와 루드비히 비트겐슈타인과 존 Searle의언어' 2nd ed (2019). 내 글의 더 많은 관심있는 사람들은 '이야기 원숭이를 볼 수 있습니다-철학, 심리학, 과학, 종교와 운명 행성에 정치 - 기사 및 리뷰 2006-2019 3 rd 에드 (2019) 및 21st 세기 4번째 에드 (2019) 및 기타에서 자살 유토피아 망상. (shrink)

Dal momento che Gintis è un economista senior e ho letto alcuni dei suoi precedenti libri con interesse, mi aspettavo qualche più intuizione sul comportamento. Purtroppo, fa le mani morte della selezione di gruppo e della fenomenologia nei pezzi centrali delle sue teorie del comportamento, e questo invalida in gran parte l'opera. Peggio ancora, dal momento che mostra un tale cattivo giudizio qui, mette in discussione tutto il suo lavoro precedente. Il tentativo di resuscitare la selezione di gruppo da parte (...) dei suoi amici ad Harvard, Nowak e Wilson, alcuni anni fa è stato uno dei maggiori scandali della biologia nell'ultimo decennio, e ho raccontato la triste storia nel mio articolo 'Altruismo, Gesù e la fine del mondo: come la Templeton Foundation ha acquistato una cattedra di Harvard e ha attaccato Evolution, Rationality and Civilization - Una recensione di E.O. Wilson 'The Social Conquest of Earth' (2012) e Nowak and Highfield 'SuperCooperators'). A differenza di Nowak, Gintis non sembra essere motivato dal fanatismo religioso, ma dal forte desiderio di generare un'alternativa alle cupe realtà della natura umana, reso facile dalla mancanza (quasi universale) della comprensione della biologia umana di base e dello slateismo in bianco degli scienziati comportamentali, di altri accademici e del pubblico in generale. Gintis attacca giustamente (come ha fatto molte volte prima) economisti, sociologi e altri scienziati comportamentali per non avere un quadro coerente per descrivere il comportamento. Naturalmente, il quadro necessario per comprendere il comportamento è evolutivo. Purtroppo, non riesce a fornire uno se stesso (secondo i suoi molti critici e io concordo), e il tentativo di innestare il cadavere marcio di selezione di gruppo su qualsiasi teoria economica e psicologica che ha generato nei suoi decenni di lavoro, invalida semplicemente il suo intero progetto. Anche se Gintis fa uno sforzo coraggioso per capire e spiegare la genetica, come Wilson e Nowak, è lontano da un esperto, e come loro, la matematica lo acceca alle impossibilità biologiche e, naturalmente, questa è la norma nella scienza. Come Wittgenstein notoriamente ha notato sulla prima pagina di Cultura e Valore "Non esiste una denominazione religiosa in cui l'uso improprio delle espressioni metafisiche è stato responsabile di tanto peccato come ha fatto in matematica." È sempre stato chiaro che un gene che provoca un comportamento che diminuisce la propria frequenza non può persistere, ma questo è il nucleo della nozione di selezione del gruppo. Inoltre, è stato ben noto e spesso dimostrato che la selezione di gruppo riduce solo alla forma fisica inclusiva (selezione dei parenti), che, come ha notato Dawkins, è solo un altro nome per l'evoluzione per selezione naturale. Come Wilson, Gintis ha lavorato in questa arena per circa 50 anni e ancora non l'ha afferrato, ma dopo lo scandalo è rotto, mi ci sono voluti solo 3 giorni per trovare, leggere e capire il lavoro professionale più rilevante, come descritto nel mio articolo. È da capo giro rendersi conto che Gintis e Wilson non sono stati in grado di raggiungere questo obiettivo in quasi mezzo secolo. Discuto gli errori di selezione di gruppo e fenomenologia che sono la norma nel mondo accademico come casi speciali della quasi universale incapacità di comprendere la natura umana che stanno distruggendo l'America e il mondo. Coloro che desiderano un quadro aggiornato completo per il comportamento umano dalla moderna vista a due systems possono consultare il mio libro 'La struttura logica dellafilosofia, psicologia, Mind e il linguaggio in Ludwig Wittgenstein e John Searle' 2nd ed (2019). Coloro che sono interessati a più dei miei scritti possono vedere 'TalkingMonkeys--Filosofia, Psicologia, Scienza, Religione e Politica su un Pianeta Condannato--Articoli e Recensioni 2006-2019 3rd ed (2019) e Suicidal Utopian Delusions nel 21st Century 4th ed (2019) . (shrink)

Desde Gintis é um economista sênior e eu li alguns de seus livros anteriores com interesse, eu estava esperando um pouco mais insights sobre o comportamento. Infelizmente, ele faz as mãos mortas de seleção de grupo e fenomenologia para as peças centrais de suas teorias de comportamento, e isso em grande parte invalida o trabalho. Pior, uma vez que ele mostra um julgamento tão ruim aqui, ele chama a questão de todo o seu trabalho anterior. A tentativa de ressuscitar a (...) seleção de grupos por seus amigos em Harvard, Nowak e Wilson, há alguns anos foi um dos maiores escândalos em biologia na última década, e eu tenho narrado a triste história no meu artigo ' altruísmo, Jesus e do fim do mundo-como o Templeton Foundation comprou uma cátedra de Harvard e atacou evolução, racionalidade e civilização-uma revisão de E.O. Wilson 'A Conquista social da Terra' (The Social Conquest of Earth) (2012) e Nowak e Highfield ' SuperCooperators ' (2012). Ao contrário de Nowak, Gintis não parece ser motivado pelo fanatismo religioso, mas pelo forte desejo de gerar uma alternativa para as realidades sombrias da natureza humana, facilitada pela (perto Universal) falta de compreensão da biologia humana e Blank Slateism (tábua rasa) de cientistas comportamentais, outros acadêmicos e o público em geral. Gintis justamente ataca (como ele tem muitas vezes antes) economistas, sociólogos e outros cientistas comportamentais por não ter um quadro coerente para descrever o comportamento. Naturalmente, a estrutura necessária para entender o comportamento é um evolucionário. Infelizmente, ele não consegue fornecer um próprio (de acordo com seus muitos críticos e eu concordo), e a tentativa de transplantar o cadáver podre de seleção de grupo para qualquer teorias econômicas e psicológicas que ele gerou em suas décadas de trabalho, meramente invalida todo o seu projeto. Embora Gintis faz um esforço valente para entender e explicar a genética, como Wilson e Nowak, ele está longe de ser um perito, e como eles, a matemática apenas o cega para as impossibilidades biológicas e, claro, esta é a norma na ciência. Como Wittgenstein famosa observou na primeira página de cultura e valor "não há nenhuma denominação religiosa em que o uso indevido de expressões metafísicas tem sido responsável por tanto pecado como tem em matemática." Sempre foi evidente que um gene que provoca comportamento que diminui a sua própria frequência não pode persistir, mas este é o cerne da noção de seleção de grupo. Além disso, tem sido bem conhecido e muitas vezes demonstrado que a seleção de grupo apenas reduz a aptidão inclusiva (seleção de parentes), que, como observou Dawkins, é apenas um outro nome para a evolução pela seleção natural. Como Wilson, Gintis tem trabalhado nesta arena por cerca de 50 anos e ainda não entendeu, mas depois que o escândalo quebrou, levei apenas 3 dias para encontrar, ler e entender o trabalho profissional mais relevante, como detalhado no meu artigo. É incompreensível para perceber que Gintis e Wilson foram incapazes de realizar isso em quase meio século. Discuto os erros de seleção de grupo e fenomenologia que são a norma na Academia como casos especiais da falha universal perto de entender a natureza humana que estão destruindo a América e o mundo. Aqueles que desejam um quadro até à data detalhado para o comportamento humano da opinião moderna dos dois sistemas consultar meu livros Falando Macacos 3ª Ed (2019), A Estrutura Lógica da Filosofia, Psicologia, Mente e Linguagem em Ludwig Wittgenstein e John Searle 2a Ed (2019), Suicídio Pela Democracia,4aEd(2019), Entendendo as Conexões entre Ciência, Filosofia, Psicologia, Religião, Política e Economia Artigos e Análises 2006-2019 (2019), Ilusões Utópicas Suicidas no 21St século 5a Ed (2019), A Estrutura Lógica do Comportamento Humano (2019), e A Estrutura Lógica da Consciência (2019) e outras. (shrink)

Знаменитый человек-муравей Э.О. Уилсон всегда был одним из моих героев - не только выдающимся биологом, но и одним из крошечных и исчезающих меньшинств интеллектуалов, которые, по крайней мере, осмеливаются намекнуть на правду о нашей природе, которую другие не понимают, или, поскольку ониd-o хватаются, старательно избегают политической целесообразности. К сожалению, он заканчивает свою долгую карьеру в самых грязную моду в качестве участника невежественных и высокомерных нападение на науку мотивированы по крайней мере частично религиозный пыл его коллег Гарварда. Это показывает, гнусные последствия, (...) когда университеты принимают деньги от религиозных групп, научные журналы настолько благоговение громких имен, что они избегают надлежащего рецензирования, и когда эго разрешено выйти из-под контроля. Она переносит нас в природу эволюции, основы научной методологии, как математика относится к науке, что представляет собой теория, и даже то, что отношение к религии и щедрость являются уместными, как мы неумолимо приближаемся к краху промышленной цивилизации. Те, кто желает всеобъемлющего до современных рамок для человеческого поведения из современных двух systEms зрения могут проконсультироваться с моей книгой"Логическая структура философии, психологии, Минd иязык в Людвиг Витгенштейн и Джон Сирл" второй ред (2019). Те, кто заинтересован в более моих сочинений могут увидеть "Говоря обезьян - Философия, психология, наука, религия и политика на обреченной планете - Статьи и обзоры 2006-2019 3-й ed (2019) и suicidal утопических заблуждений в 21-мst веке 4-й ed (2019) th и другие. (shrink)

The aim of this paper was to prove that reduction of social, cultural and spiritual explanation of religion, to the purely biological one, is unattainable, and what is more, that such efforts are redundant and give threat to the quality of science, as well as to the quality of religious beliefs. With regard to elementary methodological scientific criteria, the examples of limitation in biological investigating and explaining of religion was shown. Subsequently, the paper presents a few important logical mistakes (pseudoarguments) (...) as examples of ontological underinterpretation of scientific facts. Finally, the discourse concentrates on the threats (to science and religion) that are associated with biological investigation of religion. (shrink)

Gintis는 수석 경제학자이며 이전 책을 관심으로 읽었기 때문에 행동에 대한 더 많은 통찰력을 기대했습니다. 슬프게도,, 그는 집단 선택과 현상의 죽은 손을 행동 이론의 중심에 두고, 이것은 크게 작품을 무효화한다. 더 나쁜 것은 그가 여기에 그런 나쁜 판단을 보여 주므로, 그것은 그의 모든 이전 작품에 의문을 불러 불러 올 수 있습니다. 하버드, 노박, 윌슨에서 그의 친구들에 의해 그룹 선택을 부활하는 시도, 몇 년 전 지난 10 년 동안 생물학의 주요 스캔들 중 하나였고, 나는 템플턴 재단이 하버드 교수직을 구입하고 진화, 합리성 및 (...) 문명을 공격한 방법 - 내 기사 '이타주의, 예수 세계의 종말'에서 슬픈 이야기를 들려주었습니다. 노왁과 는 달리, 진티스는 종교적 광신주의에 의해 동기를 부여하지 않는 것 같다, 하지만 인간의 본성의 냉혹한 현실에 대한 대안을 생성하는 강한 욕망에 의해, 쉽게 만든 (거의 보편적 인) 기본 인간의 생물학과 행동 과학자의 빈 슬레이트의 부족, 다른 학자, 일반 대중. Gintis는 행동을 설명하는 일관된 프레임 워크를 가지고 있지 않은 경제학자, 사회학자 및 기타 행동 과학자를 올바르게 공격합니다. 물론행동을 이해하는 데 필요한 프레임 워크는 진화적 입니다. 불행하게도, 그는 자신을 제공하지 못합니다 (그의 많은 비평가와 나는 동의에 따라), 그리고 그가 작업의 수십 년 동안 생성 한 어떤 경제적, 심리적 이론에 그룹 선택의 썩은 시체를 접목하는 시도, 단지 그의 전체 프로젝트를 무효화. 진티스는 윌슨과 노박과 같은 유전학을 이해하고 설명하기 위해 용감한 노력을 기울이고 있지만, 그는 전문가와는 거리가 멀고, 그들처럼 수학은 그를 생물학적 불가능성에 눈멀게 하고 물론 이것이 과학의 규범입니다. Wittgenstein은 문화와 가치의 첫 페이지에 유명한 "형이상학적 표현의 오용이 수학에서와 같이 너무 많은 죄에 대한 책임이있는 종교적 교단이 없다." 자신의 주파수를 감소시키는 행동을 일으키는 원인이 되는 유전자가 지속될 수 없다는 것을 항상 명확했습니다, 그러나 이것은 단 선택의 개념의 핵심입니다. 또한, 그것은 잘 알려져 있으며 종종 그룹 선택이 단지 포함 피트 니스 (친족 선택)로 감소 것을 보여 주었다, 이는, Dawkins가 언급 한 바와 같이, 자연 선택에 의해 진화를위한 또 다른 이름입니다. 윌슨처럼, Gintis는 약 50 년 동안이 분야에서 일해 왔으며 여전히 그것을 파악하지 못했지만 스캔들이 터진 후 내 기사에서 자세히 설명 한 바와 같이 가장 관련성이 있는 전문 작업을 찾고 읽고 이해하는 데 3 일밖에 걸리지 않았습니다. 진티스와 윌슨이 거의 반세기 만에 이 것을 성취하지 못했다는 사실은 마음이 벅차다. 저는 학계에서 규범인 집단 선택과 현상의 오류에 대해 미국과 세계를 파괴하는 인간의 본성을 이해하지 못하는 보편적인 실패의 특별한 사례로 논의합니다. 현대 의 두 systems보기에서인간의 행동에 대한 포괄적 인 최신 프레임 워크를 원하는 사람들은 내 책을 참조 할 수 있습니다'철학의 논리적 구조, 심리학, 민d와 루드비히 비트겐슈타인과 존 Searle의언어' 2nd ed (2019). 내 글의 더 많은 관심있는 사람들은 '이야기 원숭이를 볼 수 있습니다-철학, 심리학, 과학, 종교와 운명 행성에 정치 - 기사 및 리뷰 2006-2019 3 rd ed (2019) 및 21st 세기 4번째 에드에서 자살 유토피아 망상 (2019) . (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Why Gaia?Massimo Pigliucci (bio)The Gaia Hypothesis: Science on a Pagan Planet, Michael Ruse, Chicago: University of Chicago Press, 2013. 272 pages.“The Gaia Hypothesis: Science on a Pagan Planet tells a story that comes out of the 1960s, a story that reflects all of the beliefs and enthusiasms and tensions of that decade.” So begins Michael Ruse’s fascinating, if at times puzzling, exploration of James Lovelock’s famous idea that our (...) planet is, in a serious scientific sense, a living organism with a tendency of taking care of (her)self. But why tell this particular story, especially considering that Gaia hardly makes an appearance in today’s scientific or philosophical publications, and doesn’t even seem quite that popular with the lay public as it used to be? Because, as Ruse tells us near the end of the book, at the onset of chapter seven: “the paradox that set us on our path [is] why the scientific community reacted so negatively to the Gaia hypothesis, whereas the public reaction was so positive.”As it turns out, there is a good answer to that conundrum, one that Ruse himself lays out clearly in the last chapter of the book, and which makes the reader wonder why this should count a paradox at all. But we will get there in due time. First, the basics: the so-called Gaia hypothesis is the brainchild of iconoclastic inventor-turned-independent-scientist James Lovelock, who later got significant help in elaborating (and promoting) his ideas from another iconoclast, biologist Lynn Margulis. By the time you get to the end of Ruse’s engaging book, however, you won’t have gained a particularly good understanding of what the hypothesis actually consists. But that’s not Ruse’s fault, it is Lovelock’s (and Margulis’). At times it sounds like the entirely uncontroversial claim that the Earth’s [End Page 117] biosphere is a somewhat homeostatic system—i.e., a biophysical system that is resistant to major changes, at the least within a certain range (the planet’s atmosphere, after all, did change dramatically early on, increasing its oxygen content as a result of the evolution of photosynthetic organisms—the anaerobic life forms that had up to that point been dominant did not appreciate the novelty). At other times the claim is downright preposterous: the Earth literally is a living organism (according to Lovelock) (Chapter 7),1 a finding that allegedly puts in question the whole Darwinian view of biological evolution (according to Margulis) (Chapter 7), a position that can only be characterized as nonsense on stilts. At yet other moments, Gaia is presented as just a metaphor to help us wrap our minds around the complexities (and homeostatic properties) of the world’s ecosystems (Chapter 8). It is this never-ending oscillation between the trivial and the bizarre that has led the majority of scientists to write off Gaia, to the chagrin of Lovelock, Margulis, and a large number of New Age tree huggers from the 1960s.Indeed, the scientific reaction to Gaia was swift and ranging from the condescending to the unforgiving. Evolutionary biologist John Maynard Smith—never one to mince words—called it “an evil religion” (Chapter 2). Another evolutionary biologist, Stephen Jay Gould (whose own disagreements with Maynard Smith became legendary) said that “Gaia strikes me as a metaphor, not a mechanism” (Chapter 2). Ecologist Robert May, who eventually became president of the Royal Society, called Lovelock “a holy fool” (Chapter 2). The highly respected theoretical biologist W.D. Hamilton said that in order for the hypothesis to work, it would require “treaties between Neptune and Zeus, a Gaian Interpol, conventions about bills of lading for chemical transport by air and water, and so on” (Chapter 7). Finally, Richard Dawkins accused Lovelock of committing the fallacy of “the BBC theorem,” assuming (or wishfully thinking) that the world is a harmonious place, just like in naive BBC nature documentaries (Chapter 2).You get the gist: pretty much from the beginning, and with very few exceptions, the scientific establishment rejected Gaia on the grounds that it is not a scientific hypothesis at all, and that its main tenets actually go against pretty... (shrink)

When it comes to the notion of creativity, both R. Dawkins and D. Dennett argue that creativity is a matter of random mutation, in the same way that genes randomly mutate. Neither Dennett nor Dawkins see anything else in the mimetic theory of creativity than a process of Darwinian evolution. However, this complete reliance upon the extension of evolution for understanding creativity needs to be supplemented by combining it with other ideas such as those of "schema theory," because (...) creativity always occurs within a structured context and is not simply a matter of random mutation of ideas. Schema theory comes largely from the works of E.H Gombrich, who argued that "schemas" play a crucial role in how it is that we are able to be creative. He defines schemas as structure and traditions in society that help to convey the meaning of our creative efforts. Just as semantics needs syntax within language in order to formulate and convey meaning, so by analogy memes need schemas for the creation and expression of new ideas. Rather than being the antithesis of creativity, existing forms of expression and traditions are important for the creation of new ideas. This needs to be factored into any theory of creativity in order to account for the effect of the social context on creative endeavours in addition to a Darwinian account of memes. The unconscious processes at work within the brain that are involved in the generation of ideas and other creative products can be understood using the notion of a "generator", as originally conceived by D. Dennett. This notion goes beyond mere concrete Skinnerian behavioural trial and error. Within this generator, there appear to be at work processes such as those of bisociation and association, as discussed by A. Koestler, as well as processes such as the role of language, memory, generate-and-test and intentionality that must be acknowledged in addition to the syntactic operations of schemas and the replicating contents of memes. The operation of all of these ingredients within the generator, when understood together, can be seen as responsible for our ability to be creative. (shrink)

Como Gintis es economista senior y he leído algunos de sus libros anteriores con interés, esperaba más información sobre el comportamiento. Tristemente, hace las manos muertas de selección de grupos y fenomenología en los centros de sus teorías de comportamiento, y esto invalida en gran medida la obra. Peor aún, ya que muestra tan mal juicio aquí, cuestiona todo su trabajo anterior. El intento de resucitar la selección grupal por sus amigos en Harvard, Nowak y Wilson, hace unos años fue (...) uno de los mayores escándalos en biología en la última década, y he contado la triste historia en mi artículo ' altruismo, Jesús y el fin del mundo-cómo el Templeton Foundation compró una Cátedra de Harvard y atacó la evolución, la racionalidad y la civilización--una revisión de E.O. Wilson ' la conquista social de la tierra ' (2012) y Nowak y Highfield ' SuperCooperators ' (2012). ' A diferencia de Nowak, Gintis no parece estar motivada por el fanatismo religioso, sino por el fuerte deseo de generar una alternativa a las realidades sombrías de la naturaleza humana, fácil por la falta de comprensión (casi universal) de la biología humana básica y el pizeísmo en blanco de científicos del comportamiento, otros académicos y el público en general. Gintis ataca con razón (como ha tenido muchas veces antes) a economistas, sociólogos y otros científicos del comportamiento por no tener un marco coherente para describir el comportamiento. Claro, el marco necesario para comprender el comportamiento es un uno evolutivo. Desafortunadamente él no proporciona uno mismo (de acuerdo con sus muchos críticos y Yo coincido), y el intento de injertar el cadáver podrido de selección de grupo en cualquier teoría económica y psicológica que ha generado en sus décadas de trabajo, simplemente invalida todo su proyecto . Aunque Gintis hace un valiente esfuerzo para entender y explicar la genética, como Wilson y Nowak, él está lejos de ser un experto, y como ellos, las matemáticas sólo lo ciega a las imposibilidades biológicas y, por supuesto, esta es la norma en la ciencia. Como señaló Wittgenstein en la primera página de la cultura y el valor "no hay denominación religiosa en la que el mal uso de las expresiones metafísicas ha sido responsable de tanto pecado como lo ha sido en matemáticas." Siempre ha sido cristalino que un gen que causa comportamiento que disminuye su propia frecuencia no puede persistir, pero este es el núcleo de la noción de selección de grupo. Además, ha sido bien sabido y a menudo demostró que la selección de grupos sólo se reduce a la aptitud inclusiva (selección de los parientes), que, como Dawkins ha señalado, es sólo otro nombre para la evolución por la selección natural. Al igual que Wilson, Gintis ha trabajado en esta arena durante unos 50 años y todavía no lo ha entendido, pero después de que el escándalo se rompió, me tomó sólo 3 días para encontrar, leer y entender el trabajo profesional más relevante, como se detalla en mi artículo. Es alucinante darse cuenta de que Gintis y Wilson fueron incapaces de lograr esto en casi medio siglo. Discuto los errores de selección de grupo y fenomenología que son la norma en el mundo académico como casos especiales de la falta casi universal de entender la naturaleza humana que están destruyendo América y el mundo. Aquellos que deseen un marco completo hasta la fecha para el comportamiento humano de la moderna dos sistemas punto de vista puede consultar mi libros Talking Monkeys 3ª ed (2019), Estructura Logica de Filosofia, Psicología, Mente y Lenguaje en Ludwig Wittgenstein y John Searle 2a ed (2019), Suicidio pela Democracia 4ª ed (2019), La Estructura Logica del Comportamiento Humano (2019), The Logical Structure de la Conciencia (2019, Entender las Conexiones entre Ciencia, Filosofía, Psicología, Religión, Política y Economía y Delirios Utópicos Suicidas en el siglo 21 5ª ed (2019), Observaciones sobre Imposibilidad, Incompletitud, Paraconsistencia, Indecidibilidad, Aleatoriedad, Computabilidad, Paradoja e Incertidumbre en Chaitin, Wittgenstein, Hofstadter, Wolpert, Doria, da Costa, Godel, Searle, Rodych Berto, Floyd, Moyal-Sharrock y Yanofsky y otras. (shrink)

Since Gintis is a senior economist and I have read some of his previous books with interest, I was expecting some more insights into behavior. Sadly he makes the dead hands of group selection and phenomenology into the centerpieces of his theories of behavior, and this largely invalidates the work. Worse, since he shows such bad judgement here, it calls into question all his previous work. The attempt to resurrect group selection by his friends at Harvard, Nowak and Wilson, a (...) few years ago was one of the major scandals in biology in the last decade, and I have recounted the sad story in my article ‘Altruism, Jesus and the End of the World—how the Templeton Foundation bought a Harvard Professorship and attacked Evolution, Rationality and Civilization -- A review of E.O. Wilson 'The Social Conquest of Earth' (2012) and Nowak and Highfield ‘SuperCooperators’ (2012).’ Unlike Nowak, Gintis does not seem to be motivated by religious fanaticism, but by the strong desire to generate an alternative to the grim realities of human nature, made easy by the (near universal) lack of understanding of basic human biology and blank slateism of behavioral scientists, other academics, and the general public. -/- Gintis rightly attacks (as he has many times before) economists, sociologists and other behavioral scientists for not having a coherent framework to describe behavior. Of course the framework needed to understand behavior is an evolutionary one. Unfortunately he fails to provide one himself (according to his many critics and I concur), and the attempt to graft the rotten corpse of group selection onto whatever economic and psychological theories he has generated in his decades of work, merely invalidates his entire project. Although Gintis makes a valiant effort to understand and explain the genetics, like Wilson and Nowak, he is far from an expert, and like them, the math just blinds him to the biological impossibilities and of course this is the norm in science. As Wittgenstein famously noted on the first page of Culture and Value “There is no religious denomination in which the misuse of metaphysical expressions has been responsible for so much sin as it has in mathematics.” -/- It has always been crystal clear that a gene that causes behavior which decreases its own frequency cannot persist, but this is the core of the notion of group selection. Furthermore, it has been well known and often demonstrated that group selection just reduces to inclusive fitness (kin selection), which, as Dawkins has noted, is just another name for evolution by natural selection. Like Wilson, Gintis has worked in this arena for about 50 years and still has not grasped it, but after the scandal broke, it took me only 3 days to find, read and understand the most relevant professional work, as detailed in my article. It is mind boggling to realize that Gintis and Wilson were unable to accomplish this in nearly half a century. -/- I discuss the errors of group selection and phenomenology that are the norm in academia as special cases of the near universal failure to understand human nature that are destroying America and the world. -/- Those who wish to read all my articles please consult the ebook here Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization -- Articles and Reviews 2006-2016 by Michael Starks 662p (2016) -/- All of my papers and books have now been published in revised versions both in ebooks and in printed books. -/- Talking Monkeys: Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071HVC7YP. -/- The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle--Articles and Reviews 2006-2016 (2017) https://www.amazon.com/dp/B071P1RP1B. -/- Suicidal Utopian Delusions in the 21st century: Philosophy, Human Nature and the Collapse of Civilization - Articles and Reviews 2006-2017 (2017) https://www.amazon.com/dp/B0711R5LGX -/- . (shrink)

Το ερώτημα πώς μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και σύμφωνα με ποιες αρχές θα ήταν χρήσιμο να κατηγοριοποιηθούν είναι διττό και αφορά τόσο στην επιστήμη, όσο και την φιλοσοφία: στην πρώτη, εφόσον μέλημά της είναι η αναζήτηση συμπερασμάτων διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης και στην δεύτερη, εφόσον η αποσαφήνιση επιστημονικών εννοιών και ορισμών διευθετείται κυρίως φιλοσοφικά. Προϋπόθεση για μία τέτοια συσχέτιση είναι οι αρχές της επιστήμης να συμβαδίζουν προς τις αρχές της εμπειρίας και οι κατευθύνσεις της φιλοσοφίας (...) να μην αντίκειται προς τους όρους του επιστημονικού πειράματος: να προσφέρει δηλαδή, η φιλοσοφία, τους ορισμούς της πραγματικότητας, σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες που διέπουν αυτούς τους ορισμούς. Επιστήμη και φιλοσοφία οφείλουν να ενσωματώνουν και να γενικεύουν πληροφορίες κατά τρόπο ανάλογο προς τις προτάσεις και της εκφράσεις μιας φυσικής γλώσσας. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου τα συμπεράσματα της επιστήμης ξεπερνούν την δυνατότητα των αισθήσεων να ανατρέχουν σε προϋπάρχουσες εμπειρίες και να επιβεβαιώνονται διαμέσου αυτών, δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από το εάν η φιλοσοφία, μπορεί να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στην εννοιολογική γνώση και να ταξινομεί με ακρίβεια τα αποτελέσματά της. Εξετάζοντας το σύνολο των σχέσεων μεταξύ αισθητικών και λογικών μορφών, στην μελέτη που ακολουθεί θα εξηγήσουμε γιατί η φιλοσοφία, διαμέσου μιας μεθοδολογίας που είναι αποτέλεσμα ιστορικής κληρονομιάς αλλά και κοινωνικής πρακτικής, όχι μόνον αφήνει χώρο, αλλά ενθαρρύνει την δημιουργία νέων συντακτικών σχέσεων με την επιστήμη, ανοίγοντας δρόμο για την αισθητική κατανόηση της επιστημονικής μέτρησης, αλλά και της ειδικής φύσης του μετρούμενου. Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις λειτουργίες του νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, καμία σκοπιμότητα δεν στερείται λογικών κρίσεων και αντίστροφα: κάθε λογική κρίση οδηγείται από πρακτικές σκοπιμότητες, από αξιολογικές συνιστώσες. Πώς όμως μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με ποιες αρχές μπορούν να κατηγοριοποιηθούν; Πρόκειται για ένα ερώτημα επιστημονικό, εφόσον αναζητά λύση διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης, ταυτόχρονα όμως και φιλοσοφικό, δεδομένου ότι οι επιστημονικές έννοιες, όπως αποκαλύπτει η χρήση τους, βασίζονται κατά κύριο λόγο στις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας. Προϋπόθεση σε μία τέτοια συσχέτιση είναι οι κατευθύνσεις και τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας να μην αντίκειται στα αποτελέσματα και τις μετρήσεις του επιστημονικού πειράματος: ρόλος της επιστήμης είναι η λογική μελέτη και ανάλυση των φυσικών φαινομένων, και της φιλοσοφίας η αποσαφήνιση των εννοιών. Η επιστήμη αυτοκαθορίζεται, δηλαδή ανατρέχει στις βάσεις της επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας τα δεδομένα, διατηρώντας έτσι ζωντανά τα ερωτήματά της. Σκοπός της επιστήμης είναι, διαμέσου της ανάκλησης των ερωτημάτων της, να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερα κενά. Έτσι κινείται η επιστήμη: μεταβαίνοντας από το απλούστερο στο συνθετότερο και αντίστροφα, προκειμένου να επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις της με βάση την πρόβλεψη. Και πώς λειτουργεί η εννοιολογική γνώση; Ό, τι κάνει ο νους είναι να αντιλαμβάνεται τη φυσική επαναληπτικότητα, την περιοδικότητα των φαινομένων και να αναζητά τα αίτιά τους. Προσδιορίζοντας τα αίτια στο περιβάλλον του χωροχρόνου, ο άνθρωπος κατανοεί τις συνθήκες, δηλαδή τις προϋποθέσεις της επαναληπτικότητας και βάσει αυτής της κατανόησης, προβλέπει το πώς θα αντιδράσει η ύλη όταν βρεθεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Η πρόβλεψη, επομένως, βασίζεται στη μελέτη της επαναληπτικότητας των φαινομένων. Είναι ωστόσο η εμπειρία μας, ασφαλής βάση άντλησης πληροφοριών; Τα φυσικά φαινόμενα ιδωμένα ως εμπειρικά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων, κατηγοριοποιούνται με κριτήριο τις μεταβολές που προκαλούν. Ωστόσο, ο συνδυασμός των δυνάμεων της φύσης, προκειμένου να κατανοηθεί, πρέπει να βρει ένα ασφαλές διασκεπτικό μονοπάτι, μία οικεία κατάσταση, σε σχέση με την εμπειρία. Και πώς ο άνθρωπος κατανοεί τις γνώσεις που αποκτά διαμέσου της παρατήρησης; Έχοντας κατανοήσει ότι η φύση, για τη διατήρηση των ισορροπιών της, συντηρεί και εφαρμόζει τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος συσχετίζει τις μεταβολές που συμβαίνουν στο περιβάλλον με τις μεταβολές που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις του, οι οποίες είναι αποτελέσματα βουλητικών σκοπιμοτήτων. Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται από τη λογική ως σχέσεις μεταξύ σκοπών-αποτελεσμάτων. Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των φυσικών μηχανισμών στον εαυτό του, ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει ασφαλή πρόβλεψη των αποτελεσμάτων των λειτουργιών των ίδιων μηχανισμών σε άλλα επίπεδα της φύσης. Επομένως, κάθε φαινόμενο μπορεί να προβλεφθεί, εφόσον περιέχει αναγνωρισμένα για την αποτελεσματικότητά του επίπεδα ασφαλούς σύγκρισης. Άλλωστε ο όρος φυσικός νόμος, φέρει το ειδικό βάρος του σκοπού, της τελικότητας, που είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστικό του βουλητικού μας νου: η φύση δεν βούλεται, επομένως δεν μπορεί να παράγει νόμους. Ό,τι βούλεται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος από την φύση να αναγνωρίζει λογικές σχέσεις στην αλληλεπίδραση των φυσικών φαινομένων. Επομένως όχι η φύση, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τους νόμους, με βάση την αρχή της λογικής τακτοποίησης των παρατηρήσεών του. Πιο αναλυτικά, η καταγραφή και κατηγοριοποίηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης της ύλης, με βάση τους όρους παρατήρησης του εαυτού μας, συνιστά χρήσιμο εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος: παρατηρώντας τα φαινόμενα, ο νους ανακαλεί τις εμπειρίες του, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντάς τες. Όταν τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων συμφωνούν με τις προβλέψεις, παράγεται γνώση. Έτσι ο νους μετατρέπει την γνώση των φαινομένων, σε αρχή τεκμηρίωσης συμπερασμάτων, την οποία χρησιμοποιεί για περαιτέρω αναλύσεις και συνθέσεις. Οι γνώσεις που αποκτώνται από την παρατήρηση, ανακαλούνται αυτόματα όταν ο νους αντιληφθεί ότι υπάρχει ιδανική σχέση ανάμεσά τους ώστε να συνδυαστούν. Πώς όμως λειτουργεί η εμπειρία; Η εμπειρία ομοιομορφίας της ύλης, δίνει την εντύπωση ότι οι μεταβολές στο περιβάλλον συνδέονται με κάποιου είδους σκοποθεσία. Ωστόσο, οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά οι εννοιολογικές διατυπώσεις του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα και με ποιους τρόπους μπορούμε να τη μεταβάλλουμε προς όφελός μας. Αναφέρονται δε, οι φυσικοί νόμοι, μόνο στη μία πλευρά του πανάρχαιου κοσμογονικού προβλήματος της αποσαφήνισης των τρόπων αλληλεπίδρασης των αισθητών. Μιας αλληλεπίδρασης που κινείται στα όρια μεταξύ συμφωνίας και αντιπαράθεσης, δεδομένου ότι η βεβαιότητα της φυσικής σταθερότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία προοπτική κατανόησης της πραγματικότητας σε μία δεδομένη στιγμή. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ προβλέψεων και αποτελεσμάτων; Στην περίπτωση αυτή, η θεωρία ανατρέχει στις εμπειρίες και τις ανασυνθέτει έτσι ώστε να επιτύχει τον πλησιέστερο δυνατό συνδυασμό. Έτσι λειτουργεί η λογική: ως πρωτότυπη εφαρμογή των δεδομένων της εμπειρίας, σε σχέση προς τον θεωρητικό κανόνα των προβλέψεων. Και ποια είναι η προϋπόθεση της πρωτοτυπίας όσον αφορά στον νου; Η προϋπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργικότητα: ο δημιουργικός νους, διαμέσου της παρατήρησης, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η ύλη αλληλεπιδρά, και δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό, όχι ως προς την πρώτη ύλη, αλλά ως προς την μορφή. Αυτή είναι δημιουργικότητα: η ενσάρκωση των λογικών συνθέσεων, το αποτύπωμα του νου στην ύλη. Εδώ εισέρχεται ο ρόλος της φιλοσοφίας, με σκοπό την αποσαφήνιση νέων και πιο σύνθετων μορφών και εννοιών, με γνώμονα τον βαθμό αποσαφήνισής τους. Ωστόσο αποσαφήνιση σημαίνει ταυτόχρονα και συστηματοποίηση, δηλαδή δημιουργική ενίσχυση των γνώσεων διαμέσου μιας ακλόνητης διαβεβαίωσης που θα ονομάζαμε προ-λογική ή καλύτερα αισθητική. Αποτελεί ωστόσο η βεβαιότητα που προκαλεί η αισθητική εποπτεία ισάξιο κριτήριο γνώσης με την λογική, ώστε να τοποθετεί τα συμπεράσματά της δίπλα στα επιστημονικά; Προσεγγίζοντας το ζήτημα από την επιστημονική σκοπιά, παρατηρούμε ότι από την περίοδο της ανθρωπιστικής επανάστασης και έπειτα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια ανάδειξης της λογικής ως μοναδικής κατηγορίας του νου, η οποία λειτουργεί σε βάρος της γενικής προεπιστημονικής κοσμοθεωρίας περί ύπαρξης μιας ακλόνητα επιβεβαιωμένης γνώσης, που εμπειρικά προηγείται των εννοιών. Ο νους, για τους θεωρητικούς της επιστημονικής προσέγγισης, συνδέεται με τα αποτελέσματα των μελετών της ανατομίας του εγκεφάλου, οι οποίες αποκαλύπτουν σε σημαντικό βαθμό τα κέντρα των νοητικών διεργασιών. Στο περιβάλλον αυτό αντιπαρατέθηκαν οι δύο θεωρίες προσέγγισης των λειτουργιών του νου: ο δυϊσμός, με κύριο εισηγητή τον Descartes, ο οποίος υποστήριζε την αλήθεια των προεπιστημονικών αντιλήψεων, περί ενός νου ελεύθερου να ανατρέχει σε μη συμβατές προς την επιστημονική κοσμοθεωρία υποθέσεις όταν η λογική αδυνατεί να επιλύσει τα λογικά αδιέξοδα, και ο μονισμός, που εξέφραζε ότι η βιολογική ενότητα νου και πνεύματος είναι εν δυνάμει ικανή να καλύψει κάθε λογική αδυναμία. Σύμφωνα με τον δυϊσμό, εγκέφαλος και νόηση αποτελούν διαφορετικές υποστάσεις, οι οποίες συναντώνται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους: εγκέφαλος και νους, ύλη και πνεύμα συνθέτουν αλλά και συντίθενται στο περιβάλλον της ζώσας πραγματικότητας, και εκδηλώνονται ως γνώσεις. Ο νους χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τον εγκέφαλο, ενώ ο εγκέφαλος μετέρχεται εξωλογικών υποθέσεων που φαντάζουν ικανές να περιγράψουν την υπερβατική προέλευση των αρχών που διέπουν την λειτουργία του. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αποδεδειγμένα σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων, της υλικής και της υπερβατικής, ο Descartes υπέθεσε ότι η λογική ψυχή συνδέεται με την υλική υπόσταση στο εσωτερικό του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην περιοχή της επίφυσης. Στην πραγματικότητα, ο λόγος ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτε για την λειτουργία της επίφυσης -ούτε σήμερα γνωρίζουμε επακριβώς τον ρόλο της- επομένως εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός σύνδεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Από την άλλη μεριά, οι οπαδοί της μονιστικής θεώρησης αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν μια άυλη υπόσταση όπως είναι η λογική ψυχή, να εντοπίζεται και να προκαλεί μεταβολές στο εσωτερικό του φθαρτού σώματος; Απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο περί αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων του ανθρώπου, άυλης και φθαρτής, επιχείρησαν να δώσουν κυρίως οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανοί υλιστές φιλόσοφοι, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Από εκεί και έπειτα πειραματισμοί της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας απέδειξαν την εξέλιξη του νευρικού συστήματος κατά την πορεία των γεωλογικών αιώνων από τα πρώιμα στάδια συγκέντρωσης νευρικών συμπλεγμάτων στις κατώτερες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, προς τα ανώτερα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι παρόλη την πρόοδο των νευροεπιστημών, πολλά ερωτήματα που αφορούν στη σύνδεση μεταξύ εγκεφάλου-νόησης και ερμηνείας νοητικών λειτουργιών που συνδέονται με την παραπάνω σχέση, παραμένουν αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Ο μονισμός επιμένει ότι ο νους αποτελεί παράγωγο της ύλης και απορρίπτει ως μεταφυσική κάθε τοποθέτηση πέρα από τα όρια της ζώσας πραγματικότητας. Δεν προσπαθούμε να επιλύσουμε την παραπάνω διαμάχη, δεδομένου ο κύριος λόγος μελέτης και αποσαφήνισης θεμελιωδών ορισμών γύρω από την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που διοχετεύεται στους νευρώνες δημιουργώντας ό,τι ο Honderich περιγράφει ως ενσυνείδητες εκδηλώσεις, βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης. Η εγκεφαλοποίηση της νόησης, αν και -ορθά- συνδέθηκε με τα επιτεύγματα της λογικής, εντούτοις δημιούργησε μία αυτοπεποίθηση για την ανωτερότητα της λογικής ως μεθόδου ικανής, όχι μόνο να ερμηνεύει, αλλά και να κατευθύνει τα πράγματα, λειτουργώντας a priori ως μηχανισμός που εμπεριέχεται στο εσωτερικό τους. Τούτη η προοπτική, αν και κατευθυνόμενη από επιστημονικούς κύκλους και -κατά κανόνα- αντίθετη προς την φιλοσοφική μεθοδολογία, εντούτοις εκδηλώθηκε ως φιλοσοφία, διαιρεμένη μάλιστα σε κινήματα ή σχολές, με κοινό χαρακτηριστικό την βεβαιότητα, ότι η λογική ενυπάρχει μέσα στην φύση των πραγμάτων, και εκδηλώνεται νομοτελειακά. Μιλώ για τα κινήματα του θετικισμού, του λογικού θετικισμού και του ιστορικισμού, τα οποία συστηματοποιήθηκαν κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και πώς η φιλοσοφία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να αποσαφηνίζει επιστημονικές έννοιες με γνώμονα την δημιουργική προοπτική; Η απάντηση της φιλοσοφίας προέρχεται από μία ιστορική πορεία χιλιετιών, με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες. Ο νους, ως κινητήριος αρχή της γνώσης αλλά και των αξιών, της ηθικής, συνδέεται με έργα που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι όλα παράγωγα αισθητικής και λογικής γνώσης. Φιλοσοφικά, ο νους, αρχικά, προσλαμβάνει αισθητικά το περίγραμμα, την μορφή μιας ιδέας, έπειτα την επεξεργάζεται λογικά, και εν τέλει την πραγματοποιεί. Η αισθητική δραστηριότητα, ως φιλοσοφική κατηγορία, εντοπίζεται στο αρχικό στάδιο της νοητικής λειτουργίας, ενώ η πραγματοποίηση στο τελικό. Τόσο η αισθητική δραστηριότητα, όσο και η λογική λειτουργούν σύμφωνα με έναν σκοπό: τη διασάφηση των ορίων πραγματικότητας· και βούληση είναι η λειτουργία, που ενεργοποιεί το υποκείμενο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές του σκοπού αυτού. Η διαίρεση του νου σε κατηγορίες έχει αφετηρία την σκέψη του Αριστοτέλη. Ο εισηγητής της λογικής επιστήμης πρότεινε τον διαχωρισμό των αρχών του νου, σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους σε θεωρητικό, πρακτικό και ποιητικό. Ο νους, στο θεωρητικό επίπεδο επεξεργάζεται συλλογισμούς που οδηγούν σε περιγραφές γεγονότων, στο πρακτικό, συλλογισμούς που οδηγούν σε ηθικές αξιολογήσεις ενώ στο ποιητικό, συλλογισμούς που αποσκοπούν στη δημιουργία καλλιτεχνικών εκφράσεων και γενικότερα, ωφέλιμων έργων. Ο Benedetto Croce στο έργο του Estetica, σημειώνει ότι οι δύο μορφές του θεωρητικού πνεύματος η αισθητική εποπτεία και η λογική αποτελούν διαφορετικές, πλην ισότιμες μορφές γνώσης: κάθε έννοια περιέχει μία πλευρά αισθητική. Ως γνώση, η αισθητική εποπτεία δεν έχει ανάγκη λογικής επιβεβαίωσης· αντίθετα, η λογική επιβεβαίωση κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και αναλύει αισθητικές πληροφορίες για να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν το περιβάλλον. Ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού μας νου, επομένως, χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους αποσαφήνισης των εισερχόμενων πληροφοριών, προκειμένου να δημιουργήσει και να μεταδώσει επικοινωνιακά μία μορφή. Το ερώτημα εδώ είναι εάν η αισθητική εποπτεία, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να γίνουν κατανοητά και να γενικευθούν κατά τον ίδιο τρόπο. Οι θεωρητικές βάσεις για την ανάδειξη ενός καθολικού κριτηρίου που επιβεβαιώνει την ομοιογένεια των αισθητικών γνώσεων τέθηκαν από τον David Hume. Ο Hume διαπίστωσε ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα έμφυτο προγνωστικό κριτήριο, το οποίο μας επιτρέπει να προσλαμβάνουμε τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας. Διαμέσου της Συμπάθειας (empathy) όπως ονόμασε ο Hume την ενέργεια αυτή του νου, αλληλεπιδρούμε με τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων μας, ακόμη και όταν δεν έχουμε ίδια γνώση των εμπειριών τους. Πρόκειται για έναν ενσυναίσθητο τρόπο επικοινωνίας, βασισμένο στην -κατά κύριο λόγο- ανάμνηση βιωμάτων καταγεγραμμένων στην προ-λογική περιοχή της εμπειρίας μας. Σήμερα η γενετική έχει ερμηνεύσει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων ως ειδική εκδήλωση ενός έμφυτου αλτρουισμού, ο οποίος είναι προγραμματισμένος να προσανατολίζει το θυμικό προς ό,τι ωφελεί το είδος μας, ενώ η νευροβιολογία ερευνά το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκεφαλικών δομών που επεξεργάζονται και ενσωματώνουν τις ηθικές αξίες διαμέσου διαδικασιών ανταλλαγής-αφομοίωσης συμπεριφορών. Είναι επομένως, το συναίσθημα ενδιάθετος τρόπος επικοινωνίας; Παρόλο που ο Hume υπέθεσε ορθά μία προλογική λειτουργία, στην οποία «απευθύνεται η σκέψη», δηλαδή μία λειτουργία που προϋπάρχει και επιβεβαιώνει κάθε εννοιολογική αρχή, στην συνέχεια συνέδεσε αυτή την λειτουργία όχι με προλογικά χαρακτηριστικά, δηλαδή γνώσεις, αλλά με συναισθηματικές ποιότητες, δηλαδή ψυχολογικά αποτυπώματα εμπειριών. Δεν είναι ωστόσο το συναίσθημα ό,τι μεταδίδει την ενσυναίσθηση, αλλά η αισθητική εποπτεία. Συναισθηματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται και σε άλογα είδη, συνδεδεμένες μάλιστα με συγκεκριμένες εμπειρίες ωφέλιμων ή μη ωφέλιμων καταστάσεων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι να δυνατόν να γενικευθούν μεταξύ των ζώων, να αποτελέσουν δηλαδή γνώση. Το συναίσθημα δεν λειτουργεί ως παραγωγός αισθητικών γνώσεων, ούτε ως γνωσιακός αναμεταδότης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων, αλλά μάλλον ως λειτουργικός εκδείκτης του γεγονότος της αισθητικής εποπτείας. Συνοψίζουμε λοιπόν, αναφέροντας ότι με τον όρο αισθητική εποπτεία, φιλοσοφικά, συχνά εννοούμε την άμεση επιβεβαιωμένη εμπειρία, η οποία δεν χρειάζεται την λογική ανάλυση προκειμένου να αποκτήσει καθολική ισχύ: η βεβαιότητα για τον χρόνο, τον χώρο, τη μορφή των αντικειμένων, προέρχεται από παραστάσεις του νου που έχουμε σχηματίσει διαμέσου αισθητικής εποπτείας της πραγματικότητας, δηλαδή γνώσης των μορφών. Σύμφωνα με τον Croce, η λογική, όπως και η αισθητική εποπτεία, αποτελούν κατηγορίες του θεωρητικού μας νου. Η αισθητική εποπτεία αφορά στην ατομική στιγμή, ενώ η λογική στην καθολική. Αντίστοιχα, η βούληση και η ηθική, αναφέρονται στο πρακτικό επίπεδο του νου, και λειτουργούν η πρώτη ατομικά και η δεύτερη καθολικά. Η ατομικότητα του πρακτικού νου, της βούλησης, κατά τη γενίκευσή της, παράγει ηθική. Το γεγονός ότι τα κίνητρα των πράξεών μας μπορούν να αναλυθούν εννοιολογικά, να επιβεβαιωθούν διασκεπτικά ως προς το κύρος, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητά τους, είναι δηλωτικό του ότι η πρακτικότητα αλληλεπιδρά με τη λογική· πρόκειται για μία αλληλεπίδραση τόσο έντονη, ώστε κάθε διαχωρισμός της βούλησης από τη λογική, του σκοπού από τη γνώση που συνεπάγεται η ενέργειά της, να καθίσταται δυσχερής. Γιατί; Ο νους χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, προκειμένου να εξυπηρετεί κατ’ αρχήν, τις ανάγκες της στιγμής. Αυτή η λειτουργία, παρόλο που αποτελεί a priori προδιάθεση, η οποία προηγείται κάθε σκοπού, εντούτοις αποτελεί ταυτόχρονα και σκοπό. Καταλήγουμε επομένως στο πρώτο συμπέρασμα, ότι η τάση του ανθρώπου να θέτει σκοπούς, αποτελεί παρακλάδι του ίδιου κορμού από τον οποίο προέρχονται οι φυσικές προδιαθέσεις. Και δεν θα ήταν δύσκολο να απαντούσαμε στο πώς η τάση αυτή μπορεί να συμπλεύσει με τη νοητότητα, εάν εξειδικεύαμε το ερώτημα από το γενικό στο ειδικό. Λέμε λοιπόν ότι, σημασία δεν έχει η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο νους, ούτε η προέλευσή της, αλλά η επεξεργασία της: αντίθετα με τα άλογα είδη, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα δεδομένα των παρατηρήσεών του. Παρατηρώντας τον εαυτό του ως ειδικό μέρος του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι αυτόνομος ως προς το να σκέπτεται, να προβλέπει, να κρίνει, να θέτει σκοπούς και να πράττει. Η εμπειρία είναι η στέρεη βάση των αισθητικών προσλήψεων, των λογικών προβλέψεων και της βουλητικής πρακτικότητας, της ίδιας της ηθικής: διαμέσου των αποτελεσμάτων των μετρήσεων των φυσικών φαινομένων αναγνωρίζουμε τις ποιότητες, τις διαστάσεις και τις δυνάμεις της ύλης και κατανοούμε το περιβάλλον. Τι είναι όμως η ύλη και κατ’ επέκταση το περιβάλλον; Ύλη είναι η εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της περιρρέουσας ενέργειας στον τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο προς τα εμπρός χρόνο, τα συγχρονισμένα αποτελέσματα των οποίων αναγνωρίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας ως μορφές. Ό,τι λοιπόν δίνει υπόσταση στην ύλη είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσλαμβάνουμε αισθητικά· και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζουμε τα αποτελέσματα των αισθητικών προσλήψεων είναι η λογική. Κατέχουμε επομένως την καθαρή γνώση των πραγμάτων; Αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει, δεδομένου ότι η φύση μας έχει εφοδιάσει με πρωταρχικά με μηχανισμούς παραγωγής γνώσεων μόνο χρήσιμων για την επιβίωσή μας. Η υπό όρους επαφή μας με τη γνώση, περιχαρακώνει τα όρια της εμπειρίας μας: μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύλη που μας περιβάλλει και για τον νου μας, δεδομένου ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης. Η γνώση επομένως, ορίζεται και ορίζει την εμπειρία: την εμπειρία των αισθητικών μορφών, και την εμπειρία των εννοιών. Και η ειδική κατηγορία του νου που μας ωθεί να μεταβάλλουμε τις δυνάμεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τις επιδιώξεις μας είναι η βούληση, η οποία στη γενίκευσή της παράγει ηθική. Επομένως η βούληση καθοδηγεί την εμπειρία μας να κατακτά ό,τι είναι χρήσιμο για το συμφέρον του ατόμου και κατ’ επέκταση του είδους. Και πώς ο άνθρωπος οριοθετεί τα τις γνώσεις του; Οι νόμοι των φαινομένων, δεν είναι παρά τα αισθητικά αποτελέσματα των ενορατικών βεβαιοτήτων προς ορισμένες αρχές, οι οποίες μας φαίνονται αδιαπραγμάτευτες: η εναλλαγή ημέρας-νύχτας, η εναλλαγή των εποχών, η πορεία του χρόνου προς τα εμπρός, αποτελούν εμπειρικές επιβεβαιώσεις που αποδεχόμαστε, προκειμένου να προδιαγράψουμε τις ζωές, τα έργα μας και να περιχαρακώσουμε τα όρια των βουλήσεων και των πράξεών μας. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η νόηση ανατρέπει αυτούς τους κανόνες θέτοντας τη λογική υπεράνω της αισθητικής εποπτείας; Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να είναι βέβαιη για τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και κινούμαστε. Ο χρόνος, παρόλο που είναι σχετικός, εντούτοις η κίνησή του γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ως σταθερή, με μονογραμμική πορεία προς τα εμπρός∙ λειτουργεί δηλαδή, η κίνηση στον χρόνο, ως κριτήριο εντοπισμού της θέσης μας στον τρισδιάστατο χώρο· απαντά, επομένως ο υπολογισμός του χρόνου, στο ερώτημα πότε, σε σχέση με το ερώτημα που∙ και αντίστροφα: ο υπολογισμός του χώρου απαντά στο ερώτημα που, σε σχέση με το πότε. Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου είναι -πέρα για πέρα- πραγματική, όσο πραγματική είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πρόκειται για μία αλήθεια η οποία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά μόνον από τη λογική. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αισθητικά την σχετικότητα του χώρου και του χρόνου∙ ενός χρόνου που στρεβλώνεται, που δεν έχει αρχή, τέλος, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση∙ και αντίστοιχα ενός χώρου αεικίνητου, ασταθή, και άμορφου. Πώς μπορεί να περιγραφεί μία τέτοια πραγματικότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί· και δεν μπορεί, γιατί, η αισθητική εποπτεία μας είναι κατασκευασμένη να αναγνωρίζει μόνο τρισδιάστατες μορφές. Η διαπίστωση ότι ο νους έχει την τάση να υπερβαίνει τα στενά δεσμά της αισθητικής εποπτείας, αν και φιλοσοφικά παραπέμπει στις πλατωνικές Ιδέες και το παράδειγμα του Σπηλαίου, εντούτοις ωθεί προς μία κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από εκείνη της μεταφυσικής: στην κατεύθυνση μιας απαίτησης για διεύρυνση των ορίων της αισθητικής εποπτείας υπό την κατεύθυνση των λογικών συμπερασμάτων. Μπορεί, ωστόσο, ο άνθρωπος να υπερβεί τα εμπειρικά όρια των αισθητικών πληροφοριών και να κατανοήσει την βαθύτερη πραγματικότητα της εννοιολογικής γνώσης; Συνδυάζοντας αισθητικές μορφές, η φαντασία μπορεί να σχηματίζει ό, τι σύνθεση επιθυμεί: απλή, πολύπλοκη, αλλόκοτη, υπερβολική, ακόμη και νοσηρή ή αποτρόπαιη, αρκεί η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί να προέρχεται από το περιβάλλον της επιβεβαιωμένης αισθητικής εποπτείας. Πέρα από αυτά τα όρια, ο νους μας δεν μπορεί να αναγνωρίζει, να φαντάζεται, να συλλογίζεται. Πώς όμως η -επίσης ασύλληπτη για το νου μας- έννοια του απείρου γινόταν κατανοητή αιώνες πριν ανακαλυφθεί η θεωρία της σχετικότητας; Η κατανόηση της έννοιας του απείρου δεν αφορά στην εμπειρία της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο τακτοποίησης και υπολογισμού των όρων της με βάση τη οργάνωση συγκεκριμένων αισθητικών σημείων που αντιστοιχούν στη λογική γνώση: των αριθμών και των συμβόλων τους. Από τη μαθηματική σύνθεση εξαρτάται η λογική πορεία προς την απόδειξη. Όλοι οι αριθμοί εκφράζονται σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς επιλέγουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε άπειρους αριθμούς; Η απάντηση είναι όχι. Ο νους μας δεν είναι προγραμματισμένος να αποσαφηνίζει αισθητικά το άπειρο, επομένως δεν μπορεί ούτε να το φαντάζεται. Τότε, εφόσον δεν μπορούμε να φανταζόμαστε το άπειρο και -ως εκ τούτου- να το εκφράζουμε αισθητικά, πώς είναι δυνατό να συζητάμε για αυτό; Το γεγονός ότι δεν έχουμε αισθητική γνώση της του άπειρου, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξή του. Επειδή η υπόθεση, ως διασκεπτική ενέργεια, αφορά καθαρά στην εννοιολογική γνώση, έπεται πως ό, τι υποθέτουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε ή να το απορρίπτουμε, με βάση τη λογική. Πώς όμως ο θεωρητικός νους, μπορεί να λειτουργήσει κατευθείαν στο επίπεδο της λογικής, χωρίς προηγουμένως να έχει σχηματίσει το αισθητικό περίγραμμα, δηλαδή την μορφή του αποτελέσματος και της πορείας του προς αυτό; Η απάντηση είναι ότι το λογικό επίπεδο του νου μας μπορεί να υποθέσει χωρίς να μορφοποιήσει, εφόσον αντικαταστήσει τις αισθητικές μορφές με σύμβολα, με αισθητικο-λογικές παραστάσεις, που στην σύνθεσή τους μπορούν να περιχαρακώσουν λογικά τα όρια της ιδέας που υποθέτουμε. Οι παραστάσεις αυτές είναι οι αριθμοί και τα σύμβολά τους, ενώ η σύνθεσή τους είναι η μαθηματική πράξη. Είναι προφανές ότι η μαθηματική ανάλυση, εφόσον οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα συνιστά γλώσσα, δηλαδή σύμβαση συνεννόησης, η οποία εξαρτάται από την ειδική γνώση των κανόνων της. Και πώς λειτουργεί η αισθητική γνώση στο επίπεδο αυτό; Η μαθηματική υπόθεση δεν περιέχει το προγνωστικό αισθητικό κριτήριο του αποτελέσματός της, επομένως, ουδόλως ενδιαφέρεται για την έκφραση. Η μαθηματική γλώσσα εικονοποιείται και αποτυπώνεται διαμέσου μορφών, η σύνθεση των οποίων γενικεύεται αναφορικά προς έναν συγκεκριμένο σκοπό: εκείνον της απόδειξης. Είναι επομένως, οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα αισθητικά μεταδοτές μορφές, προσανατολισμένες να ολοκληρώνουν την λογική απαίτηση. Και η βούληση δίνει την εντολή στον θεωρητικό νου να περιορίζει κάθε αυθορμητισμό, ώστε οι μαθηματικές μορφές να προσανατολίζονται μόνο προς τον λογικό σκοπό της απόδειξης. Παρόλο λοιπόν που οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα περιέχουν την αισθητική βεβαιότητα που παράγεται από την ενέργεια της απεικόνισής τους, σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν αισθητικά την γνώση του μαθηματικού αποτελέσματος. Η διασκεπτική ενέργεια, επομένως, όταν λειτουργεί μαθηματικά, δεν μπορεί να φανταστεί το αποτέλεσμά της, παρά μόνο να το διατυπώσει αριθμητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι αριθμοί, παρόλο που αναφέρονται στην πραγματικότητα, εντούτοις δεν αποτελούν πρωτογενείς μορφές ζώσας εμπειρίας, αλλά δευτερογενείς μορφές συμβάσεων διευθέτησής της, δηλαδή αναπαραστάσεις εμπειριών. Επομένως: δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα μαθηματικό αποτέλεσμα, παρά μόνο να οδηγηθούμε λογικά σε αυτό, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να έχουμε αισθητική γνώση των μαθηματικών υπολογισμών, αλλά μόνον αισθητική γνώση της εικονικής αναπαράστασής τους και εμπειρία της εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους. Για παράδειγμα: όταν σκέφτομαι την πράξη 2 x 2 = 4, κατανοώ τον υπολογισμό, συμπεραίνω λογικά ότι με τον ίδιο τρόπο 4 x 4 = 16 και, κατ’ επέκταση, φαντάζομαι την εφαρμογή της αρχής του πολλαπλασιασμού σε ολόκληρο το φάσμα της εμπειρίας μου· μπορώ μάλιστα λειτουργώντας αντίστροφα, να φανταστώ τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης. Παρόλο όμως, που, σε αλληλεπίδραση με τη βούληση μπορώ να προσανατολίσω τη λογική μου στην αποκάλυψη και άλλων μαθηματικών αναλογιών, δεν μπορώ να διαισθανθώ το αποτέλεσμά τους, παρά μόνο να το υπολογίσω, να το συσχετίσω δηλαδή με αντίστοιχες αναλογίες και να το διατυπώσω-περιγράψω με βάση τη μαθηματική απεικόνιση. Το ερώτημα είναι εάν, στον μαθηματικό συλλογισμό περιορίζεται η χρησιμότητα της εκφραστικής δραστηριότητας σε ένα σημείο καθαρά απεικονιστικό, και είναι η βεβαιότητα του συμπεράσματος ό, τι ρυθμίζει τις βουλήσεις των υποκειμένων προς την κατεύθυνση της μεταβολής της πραγματικότητας. Ο νους υποθέτει ένα αποτέλεσμα και πηγαίνει προς αυτό, όχι βάσει μορφών ή εκφράσεων, αλλά βάσει αποδεικτικών κανόνων: οι μαθηματικοί κανόνες, σε αντίθεση με τους κανόνες της λογικής που προϋποθέτουν την αλήθεια του κριτηρίου της αισθητικής εποπτείας, μπορούν να προχωρήσουν σε λογικές συνθέσεις και ανασυνθέσεις, χωρίς να γνωρίζουν ενορατικά την πορεία προς το αποτέλεσμα. Το έλλειμμα της αισθητικής βεβαιότητας όπως είπαμε, αναλαμβάνουν οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα, τα οποία προσλαμβάνονται από το νου ως καθολικά αναγνωρισμένες ποιότητες, ως γλώσσα. Απομακρύνοντας την φιλοσοφία από τον παλιό θεωρητικό μανδύα των κατηγοριών μπορεί, ο καθαρός νους, να θέσει τα θεμέλια για μία νέα βάση, η οποία θα αντέχει στα συμπεράσματα της μαθηματικής σχετικότητας. Μία τέτοια κατεύθυνση θα απομάκρυνε την αισθητική αλλά και την ηθική φιλοσοφία από τον από τον εφιάλτη της αποπραγματοποίησης. Πράγματι λοιπόν, η επιστημονική γνώση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων ανεξάρτητα και όχι δίπλα στην αισθητική εποπτεία, όπως μέχρι σήμερα παραδέχεται η φιλοσοφία. Η αισθητική εποπτεία, παρόλο που αποτελεί ανεξάρτητη μορφή γνώσης, δεν μπορεί να δημιουργήσει μορφές πέρα από τα όρια των αισθήσεων, επομένως δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιστημονικές αρχές. Ωστόσο, το ότι η λογική υπερισχύει των αισθήσεων -βάζοντας έτσι ερωτηματικό στα όσα μέχρι σήμερα συζητάμε σε φιλοσοφικό επίπεδο γύρω από την αισθητική εποπτεία- δεν είναι ενδεικτικό του γεγονότος, ότι η φιλοσοφία έχει πάψει πλέον στην ολότητά της, να αποτελεί την θεωρητική μήτρα της επιστήμης. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο που έχουμε ήδη αναφερθεί, ως σημείο κορύφωσης της διαμάχης μεταξύ μονισμού και δυϊσμού, δόθηκε κυρίως από φιλοσόφους, Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανούς υλιστές, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που η φιλοσοφία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, επανεκκινώντας τις αρχές της επινοώντας νέες κατηγορίες ή νέους συσχετισμούς κατηγοριών, με βάση τα αδιαπραγμάτευτα πορίσματα της επιστήμης. Υποστηρίζουμε το σημείο αυτό ανατρέχοντας δειγματοληπτικά σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις επιστημόνων, ο εννοιολογικός προσανατολισμός των οποίων εμπίπτει και στην μελέτη του φάσματος των φιλοσοφικών προοπτικών. Ξεκινάμε με την παραδοχή του βιολόγου-ζωολόγου Nikolaas Tinbergen (1907-1988), ότι η ηθολογία, ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων και των ανθρώπων, δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τις συμπεριφορές πέρα από τα όρια των φυσικών καταβολών μας. Αποφεύγοντας τη θετικιστική προοπτική και ανοίγοντας ένα μονοπάτι συνεργασίας μεταξύ θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ο Ολλανδός ζωολόγος παραδέχεται ότι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -το οποίο πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με την εξελικτική θεωρία- αφορά στους κλάδους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και εν γένει των ανθρωπιστικών επιστημών. Ωστόσο, συμπληρώνουμε εδώ, ότι παρόλες τις γενικές αρχές τους, βιολογία και θετικές επιστήμες δεν μπορούν να εισδύσουν στον πυρήνα της ατομικότητας καθενός. Σε όλα τα βιολογικά είδη, η μελέτη της ατομικής αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αρκετή ώστε να συναχθούν συμπεράσματα αντιπροσωπευτικά για το σύνολο του είδους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι η ατομικότητά του αποτελεί ξεχωριστή, προσωποποιημένη παρουσία, συνειδητά ολοκληρωμένη ψυχική, σωματική και νοητική οντότητα. Έργο δε, της ανθρώπινης ατομικότητας είναι η παραγωγή γνώσεων, με βάση το προσωπικό αισθητήριο και η μετάδοσή της στο περιβάλλον της ομάδας. Το γεγονός ότι η ομάδα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια των ατομικών γνώσεων και να θεμελιώνει στην βάση της καθολικές εννοιλογικές αρχές, αποτελεί πάγια φιλοσοφική θέση γύρω από το γεγονός ότι οι συμπεριφορές, δεν προϋπάρχουν του νου, αλλά εξελίσσονται, η δε ομοιότητά τους δεν οφείλεται σε μία ακαθόριστη λογική οντότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ατομική υπόσταση του προσώπου που σκέπτεται και βούλεται, αλλά εξελίσσεται επιλεκτικά μέσα από συνειδητές διεργασίες επιβιωμάτων και αναβιώσεων. Η θέση τουTinbergen και στην επικαιροποιείται και επαληθεύεται σαράντα περίπου έτη μετά από τον Ζωολόγο Richard Dawkins. Αναφερόμενος κυρίως στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ηθολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών ο Dawkins επισημαίνει ήδη από τις πρώτες γραμμές του έργου του Εγωιστικό Γονίδιο, την αναγκαιότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο παραπάνω κλάδων, σημειώνοντας ότι οι Θετικές Σχολές των Πανεπιστημίων, δεν καταπιάνονται με τη φιλοσοφική αξία της Ζωολογίας· και αντίστροφα, ότι οι Σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν αναφέρονται στα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης. Ίσως λοιπόν, το γεγονός ότι η μελέτη λογικών συμπερασμάτων σύμφωνα με το εννοιολογικό κριτήριο της επιστήμης, στην εξέλιξή του δημιουργεί μία νέα ανάγκη εξισορρόπησης του προλογικού-αισθητικού και λογικού επιπέδου του νου μας, αρχικά όχι με βάση την κατανόηση των μορφών, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος, ικανού να υποδεχτεί απροκατάληπτα και χωρίς πολιτισμικό δέος, τις επιστημονικές αλήθειες. Μπορεί κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό; Εφόσον η ανθρώπινη διάνοια μπορεί να ξεπερνά την εμπειρία της υπολογίζοντας διαστάσεις πέρα από τα όριά της, σημαίνει ότι είναι προγραμματισμένη από τη φύση να λειτουργεί στο επίπεδο αυτό. Και ο νους μας, όντας αρχή που αυτοκαθορίζεται αλλά και εξελίσσεται, αποτελεί το αίτιο των προβλημάτων που θέτει στον εαυτό του. Άλλωστε οι φιλοσοφικές κατηγορίες όπως τις έχουμε κατατάξει σε αισθητική, λογική, ατομική-βουλητική και ηθική, είναι όροι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του φιλοσοφικού συστήματος και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα. Παρόλο λοιπόν που φαίνονται πεπερασμένες και οικουμενικές, οι λογικές λειτουργίες υπόκεινται στις αρχές της οργάνωσης και δημιουργούν απεριόριστους αριθμούς ειδικών ταξινομήσεων. Ολοκληρώνουμε λοιπόν αφήνοντας ανοικτή την παρακαταθήκη των Tinmbergen και Dawkins και την από κοινού επισήμανσή τους, όσον αφορά στην προσέγγιση της Επιστήμης από την Φιλοσοφία και αντίστροφα. Η επισήμανση-πρόταση αυτή αφορά στην εξέταση του ρόλου των συμπερασμάτων της επιστήμης ως κριτηρίου διαμόρφωσης συμπεριφορών, αλλά και διεύρυνσης των ορίων του νου, σε μία ολότελα διαφορετική βάση από αυτές που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα: στη βάση της δημιουργίας νέων ευκαιριών για φυσική επιλογή. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1) Γρηγόρης Γκιζέλης, Το πολιτισμικό σύστημα, ο σημειωτικός και επικοινωνιακός χαρακτήρας του, εκδόσεις Γρηγορόπουλος, Αθήνα, 1980. 2) Benedetto Croce, Estetica come scienza dell’ espressione e linguistica generale, Adelphi, Milano, 2005 (seconda edizione). 3) Dawkins Richard, Το εγωιστικό γονίδιο, μετάφραση-επιμέλεια-εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Μαργαρίτης Λουκάς, Τσουκαλαδάκης Αθανάσιος, φιλολογική επιμέλεια Μπουκάλας Παντελής, εκδόσεις Σύναλμα, Αθήνα, 1988. 4) Hume David, Κείμενα αυτοβιογραφικά, γνωσιολογικά, ηθικά, μετάφραση Μ. Γούναρη, Χ. Μησοπούλου, εισαγωγή-επιμέλεια Μαρία Πουρνάρη, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2006. 5) Victor Kraft, Ο κύκλος της Βιέννης και η γέννηση του νεοθετικισμού, εκδόσεις Γνώση, Αθήνα, 1986. 6) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Ηθική φιλοσοφία, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1997. 7) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Οι πέντε εποχές της φιλοσοφίας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄έκδοση, Αθήνα, 1997. 8) Nikolaas Tinbergen et al, Ηθολογία, «Επιστημονική Σκέψη 1900-1960», επιμέλεια R. Harré, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 1982. 9) Windelband W., Heimsoeth H., Εγχειρίδιο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Β΄ Τόμος. «Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία - η φιλοσοφία της Αναγέννησης - η φιλοσοφία του Διαφωτισμού», μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, Γ΄ ανατύπωση, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 2003. 10) John Z. Young, Ο εγκέφαλος και οι φιλόσοφοι, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Μετάφραση Μυρτώ Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1991. (shrink)

Pode-se dizer que desde o início da ciência moderna muito se falou sobre virtudes teóricas tais como simplicidade, unificação, adequação empírica, fecundidade, coerência, etc., isto é, virtudes de uma boa teoria, mas pouco se falou das virtudes dos cientistas enquanto agentes. Todavia, hoje em dia, cada vez mais vem crescendo um interesse sobre qual é o papel das virtudes e dos vícios epistêmicos dos cientistas. Além de diversos artigos, já existem dois importantes livros os quais possuem diversos contribuidores: “Virtue Epistemology (...) Naturalized: Bridges Between Virtue Epistemology and Philosophy of Science” organizado por Abrol Fairweather em 2014 e “Epistemic Virtues in the Sciences and the Humanities” organizado por Jeroen Van Dongen e Paul Herman em 2017. Contudo a atenção maior foi direcionada às virtudes epistêmicas e não aos vícios epistêmicos. Nesses dois livros citados acima, com o total de 29 capítulos, apenas 1 deles é dedicado ao vício epistêmico. O que não é de todo inesperado, se, de maneira análoga, temos em mente que apenas agora com os trabalhos de Quassim Cassam surgiu uma epistemologia do vício. É nesse cenário que Cedric Paternotte e Milena Ivanova entram na discussão com o artigo “Virtues and Vices in Scientific Practice” publicado em 2017. Apesar de eles apontarem o papel das virtudes e dos vícios na prática científica, será contemplado apenas o que eles falam sobre o vício epistêmico na ciência. O que é dito nesse artigo é simples e controverso: o vício epistêmico pode ter função benéfica para o sucesso científico. Na seção I será explicado brevemente o que são as virtudes epistêmicas, em II fala-se um pouco do cenário das virtudes na história da ciência, III será dedicado a argumentação de Paternotte e Ivanova e, por fim, IV fornecerá três breves comentários sobre a posição dos autores. (shrink)

Da Gintis ein leitender Ökonom ist und ich einige seiner früheren Bücher mit Interesse gelesen habe, erwartete ich einige weitere Einblicke in das Verhalten. Leider, macht er die toten Hände der Gruppenauswahl und Phänomenologie in die Herzstücke seiner Verhaltenstheorien, und das macht die Arbeit weitgehend ungültig. Schlimmer noch, da er hier ein so schlechtes Urteilsvermögen an den Tag stellt, stellt er all seine bisherigen Arbeiten in Frage. Der Versuch, die Gruppenauswahl seiner Freunde in Harvard, Nowak und Wilson wiederzubeleben, vor ein (...) paar Jahren war einer der größten Skandale in der Biologie in den letzten zehn Jahren, und ich habe die traurige Geschichte in meinem Artikel "Altruismus, Jesus und das Ende der Welt – wie die Templeton Foundation kaufte eine Harvard-Professur und angegriffen Evolution, Rationalität und Zivilisation -- Eine Rezension von E.O. Wilson 'The Social Conquest of Earth' (2012) und Nowak und Highfield 'SuperCooperators' (2012). Im Gegensatz zu Nowak scheint Gintis nicht durch religiösen Fanatismus motiviert zu sein, sondern durch den starken Wunsch, eine Alternative zu den düsteren Realitäten der menschlichen Natur zu schaffen, die durch das (nahezu universelle) Unverständnis der grundlegenden menschlichen Biologie und des leeren Schiefers von Verhaltenswissenschaftlern, anderen Akademikern und der breiten Öffentlichkeit leicht gemacht wird. Gintis greift zu Recht (wie schon oft zuvor) Ökonomen, Soziologen und andere Verhaltensforscher an, weil sie keinen kohärenten Rahmen haben, um Verhalten zu beschreiben. Natürlich ist das Notwendige, um Das Verhalten zu verstehen, evolutionär. Leider bietet er selbst keine selbst (nach seinen vielen Kritikern und ich stimme zu), und der Versuch, die faule Leiche der Gruppenauswahl auf alle wirtschaftlichen und psychologischen Theorien zu transplantieren, die er in seiner jahrzehntelangen Arbeit erzeugt hat, macht nur sein gesamtes Projekt ungültig. Obwohl Gintis sich tapfer bemüht, die Genetik zu verstehen und zu erklären, wie Wilson und Nowak, ist er weit davon entfernt, ein Experte zu sein, und wie sie blendet ihn die Mathematik nur für die biologischen Unmöglichkeiten, und das ist natürlich die Norm in der Wissenschaft. Wie Wittgenstein auf der ersten Seite von Kultur und Wert bekannte: "Es gibt keine religiöse Konfession, in der der Missbrauch metaphysischer Ausdrücke für so viel Sünde verantwortlich war wie in der Mathematik." Es war immer glasklar, dass ein Gen, das Verhalten verursacht, das seine eigene Frequenz verringert, nicht bestehen kann, aber dies ist der Kern des Begriffs der Gruppenauswahl. Darüber hinaus ist bekannt und oft gezeigt, dass Gruppenauswahl nur auf inklusive Fitness reduziert (Verwandtise), die, wie Dawkins festgestellt hat, ist nur ein weiterer Name für evolution durch natürliche Selektion. Wie Wilson arbeitet Gintis seit etwa 50 Jahren in dieser Arena und hat sie immer noch nicht begriffen, aber nach dem Skandal hat es nur 3 Tage gedauert, bis ich die relevanteste professionelle Arbeit gefunden, gelesen und verstanden habe, wie in meinem Artikel beschrieben. Es ist ein Irrsinn zu erkennen, dass Gintis und Wilson nicht in der Lage waren, dies in fast einem halben Jahrhundert zu erreichen. Ich diskusere die Fehler der Gruppenauswahl und Phänomenologie, die in der Wissenschaft die Norm sind, als Sonderfälle des nahezu universellen Versagens, die menschliche Natur zu verstehen, die Amerika und die Welt zerstören. Wer aus der modernen zweisystems-Sichteinen umfassenden, aktuellen Rahmen für menschliches Verhalten wünscht, kann mein Buch "The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mindand Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle' 2nd ed (2019) konsultieren. Wer sich für mehr meiner Schriften interessiert, kann 'Talking Monkeys--Philosophy, Psychology, Science, Religion and Politics on a Doomed Planet--Articles and Reviews 2006-2019 3rd ed (2019) und Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2019) sehen. (shrink)

Depuis Gintis est un économiste senior et j’ai lu certains de ses livres précédents avec intérêt, je m’attendais à un peu plus de perspicacité dans le comportement. Malheureusement, il fait les mains mortes de la sélection de groupe et la phénoménologie dans les pièces maîtresses de ses théories du comportement, et cela invalide en grande partie le travail. Pire encore, puisqu’il montre un si mauvais jugement ici, il remet en question tout son travail précédent. La tentative de ressusciter la sélection (...) de groupe par ses amis à Harvard, Nowak et Wilson, il y a quelques années, c’était l’un des principaux scandales en biologie au cours de la dernière décennie, et j’ai raconté la triste histoire dans mon article 'Altruism, Jesus and the End of the World-how the Templeton Foundation bought a Harvard Professorship and attacked Evolution, Rationality and Civilization -- A review of E.O. Wilson 'The Social Conquest of Earth' (2012) et Nowak and Highfield 'SuperCooperators' (2012).' Contrairement à Nowak, Gintis ne semble pas être motivé par le fanatisme religieux, mais par le fort désir de générer une alternative aux sombres réalités de la nature humaine, facilitée par le manque (quasi universel) de compréhension de la biologie humaine fondamentale et le slateisme vierge des scientifiques comportementaux, d’autres universitaires et du grand public. Gintis attaque à juste titre (comme il l’a fait à maintes reprises) les économistes, les sociologues et d’autres scientifiques du comportement pour ne pas avoir un cadre cohérent pour décrire le comportement. Bien sûr, le cadre nécessaire pour comprendre le comportement est évolutif. Malheureusement, il ne parvient pas à en fournir un lui-même (selon ses nombreux critiques et je suis d’accord), et la tentative de greffer le cadavre pourri de la sélection de groupe sur toutes les théories économiques et psychologiques qu’il a généré dans ses décennies de travail, n’a fait qu’invalider tout son projet. Bien que Gintis fasse un vaillant effort pour comprendre et expliquer la génétique, comme Wilson et Nowak, il est loin d’être un expert, et comme eux, le calcul l’aveugle juste aux impossibilités biologiques et bien sûr c’est la norme en science. Comme Wittgenstein l’a noté sur la première page de la culture et de la valeur « Il n’y a pas de dénomination religieuse dans laquelle l’utilisation abusive des expressions métaphysiques a été responsable de tant de péchés qu’il l’a en mathématiques. » Il a toujours été clair que un gène qui provoque un comportement qui diminue sa propre fréquence ne peut pas persister, mais c’est le cœur de la notion de sélection de groupe. En outre, il a été bien connu et souvent démontré que la sélection de groupe réduit juste à la condition physique inclusive (sélection de parents), qui, comme Dawkins l’a noté, est juste un autre nom pour l’évolution par sélection naturelle. Comme Wilson, Gintis a travaillé dans cette arène pendant environ 50 ans et n’a toujours pas compris, mais après le scandale a éclaté, il ne m’a fallu que 3 jours pour trouver, lire et comprendre le travail professionnel le plus pertinent, comme détaillé dans mon article. Il est ahurissant de se rendre compte que Gintis et Wilson n’ont pas été en mesure d’y parvenir en près d’un demi-siècle. Je discute des erreurs de sélection de groupe et de phénoménologie qui sont la norme dans le milieu universitaire comme des cas spéciaux de l’échec quasi universel de comprendre la nature humaine qui détruisent l’Amérique et le monde. Ceux qui souhaitent un cadre complet à jour pour le comportement humain de la vue moderne de deux systemes peuvent consulter mon livre 'The Logical Structure of Philosophy, Psychology, Mind and Language in Ludwig Wittgenstein and John Searle' 2nd ed (2019). Ceux qui s’intéressent à plus de mes écrits peuvent voir «Talking Monkeys --Philosophie, Psychologie, Science, Religion et Politique sur une planète condamnée --Articles et revues 2006-2019 3e ed (2019) et Suicidal Utopian Delusions in the 21st Century 4th ed (2020) et autres. (shrink)

Mark Johnston’s book, Saving God (Princeton University Press, 2010) has two main goals, one negative and the other positive: (1) to eliminate the gods of the major Western monotheisms (Judaism, Christianity, and Islam) as candidates for the role of “the Highest One”; (2) to introduce the real Highest One, a panentheistic deity worthy of devotion and capable of extending to us the grace needed to transform us from inwardly-turned sinners to practitioners of agape. In this review, we argue that Johnston’s (...) attack on traditional forms of monotheism has less force than his criticism of the “undergraduate atheists” (e.g., Hitchens, Harris, Dawkins); and that his candidate for Highest One is not the greatest possible being, and so could not play the role Johnston casts for it. -/- . (shrink)

Sejak Gintis adalah ekonom senior dan saya telah membaca beberapa buku sebelumnya dengan bunga, saya mengharapkan beberapa wawasan lebih ke dalam perilaku. Sayangnya, ia membuat tangan yang mati seleksi kelompok dan fenomenologi ke dalam inti dari teori perilaku, dan ini sebagian besar membatalkan pekerjaan. Lebih buruk lagi, karena ia menunjukkan penilaian buruk seperti di sini, itu mempertanyakan semua pekerjaan sebelumnya. Upaya untuk membangkitkan kembali kelompok seleksi oleh teman-temannya di Harvard, Nowak dan Wilson, beberapa tahun yang lalu adalah salah satu skandal (...) utama dalam biologi dalam dekade terakhir, dan aku telah menceritakan kisah sedih dalam artikel ' altruisme, Yesus dan akhir dunia-bagaimana Yayasan Templeton membeli Profesor Harvard dan menyerang Evolution, rasionalitas dan peradaban--sebuah review dari E.O. Wilson ' The sosial penaklukan bumi ' (2012) dan Nowak dan Highfield ' Supercooperator ' (2012). Tidak seperti Nowak, Gintis tampaknya tidak termotivasi oleh agama fanatisme, tetapi oleh keinginan yang kuat untuk menghasilkan alternatif untuk realitas suram sifat manusia, dibuat mudah oleh (dekat Universal) kurangnya pemahaman tentang Biologi manusia dasar dan slateism kosong dari perilaku ilmuwan, akademisi lain, dan masyarakat umum. -/- Gintis benar serangan (seperti yang telah berkali-kali sebelumnya) ekonom, sosiolog dan ilmuwan perilaku lain karena tidak memiliki kerangka yang koheren untuk menggambarkan perilaku. Tentu saja, kerangka yang diperlukan untuk memahami perilaku adalah evolusi satu. Sayangnya, ia gagal untuk menyediakan satu dirinya sendiri (menurut banyak kritikus dan saya setuju), dan upaya untuk mengentalkan mayat busuk kelompok seleksi ke apa pun teori ekonomi dan psikologis ia telah menghasilkan dalam dekade kerja, hanya membatalkan seluruh proyek. -/- Meskipun Gintis membuat upaya gagah berani untuk memahami dan menjelaskan genetika, seperti Wilson dan Nowak, ia jauh dari seorang ahli, dan seperti mereka, matematika hanya membutakan dia ke ketidakmungkinan biologis dan tentu saja ini adalah norma dalam ilmu pengetahuan. Seperti yang terkenal Wittgenstein dicatat pada halaman pertama budaya dan nilai "tidak ada denominasi agama di mana penyalahgunaan ekspresi metafisik telah bertanggung jawab atas begitu banyak dosa seperti dalam matematika." -/- Itu selalu jelas bahwa gen yang menyebabkan perilaku yang menurunkan frekuensi sendiri tidak bisa bertahan, tapi ini adalah inti dari gagasan pemilihan kelompok. Selain itu, telah terkenal dan sering menunjukkan bahwa kelompok seleksi hanya mengurangi kebugaran inklusif (pilihan kerabat), yang, seperti yang telah dicatat Dawkins, hanyalah nama lain untuk evolusi oleh seleksi alam. Seperti Wilson, Gintis telah bekerja di arena ini selama sekitar 50 tahun dan masih belum menggenggam itu, tapi setelah skandal pecah, aku butuh waktu hanya 3 hari untuk menemukan, membaca dan memahami pekerjaan profesional yang paling relevan, seperti yang dijelaskan dalam artikel saya. Adalah pikiran membingungkan untuk menyadari bahwa Gintis dan Wilson tidak mampu untuk mencapai hal ini dalam hampir setengah abad. -/- Saya membahas kesalahan seleksi kelompok dan fenomenologi yang merupakan norma dalam akademisi sebagai kasus khusus dari kegagalan Universal dekat untuk memahami sifat manusia yang menghancurkan Amerika dan dunia. -/- Mereka yang ingin komprehensif up to date kerangka perilaku manusia dari dua systems tampilan modern dapat berkonsultasi buku saya 'struktur Logis filsafat, psikologi, mind dan bahasa dalam Ludwig wittgenstein dan John Searle ' 2nd Ed (2019). Mereka yang tertarik pada tulisan saya lebih mungkin melihat 'berbicara monyet--filsafat, psikologi, ilmu, agama dan politik di planet yang ditakdirkan--artikel dan review 2006-2019 3rd ed (2019) dan bunuh diri utopian delusi di 21st Century 4th Ed (2019) -/- . (shrink)

Это отличный обзор генов / окружающей среды взаимодействия на поведение и, несмотря на то, немного от, это легко и стоит читать. Они начинаются с двойных исследований, которые показывают подавляющее влияние генетики на поведение. Они отмечают все более известные исследования Джудит Харрис, которые расширяют и обобщают факты, которые разделяют домашнюю среду, почти не влияет на поведение и что приемные дети вырастают такими же разными от своих сводных братьев и сестер, как люди, выбранные случайным образом. Один из основных моментов, что они (и (...) почти все, кто обсуждает поведенческой генетики) не отметить, что сотни (тысячи в зависимости от вашей точки зрения) человеческих поведенческих универсалий, в том числе все основы нашей личности, на 100% определяется нашими генами, без каких-либо изменений в нормах. Каждый видит дерево как дерево, а не камень, ищет и ест пищу, сердится и ревнует и т.д. Таким образом, то, что они в основном говорят о том, сколько окружающей среды (культура) может повлиять на степень, в которой различные черты показаны, а не их внешний вид. Наконец, они обсуждают евгеники в обычной политически корректной моды, не заметив, что мы и все организмы являются продуктами евгеники природы и что попытки победить естественный отбор с медициной, сельского хозяйства и цивилизации в целом, являются катастрофическими для любого общества, которое сохраняется в этом. До 50% всех зачатий, или около 100 миллионов/год, заканчиваются ранним спонтанным абортом, почти все без того, чтобы мать знала об этом. Это естественное выбраковка дефектных генов стимулирует эволюцию, сохраняет нас относительно генетически здоровыми и делает возможным общество. Дисгении достаточно, чтобы уничтожить цивилизацию, но перенаселенность будет do его впервую очередь. Те, кто желает всеобъемлющего до современных рамок для человеческого поведения из современных двух systEms зрения могут проконсультироваться с моей книгой"Логическая структура философии, психологии, Минd иязык в Людвиг Витгенштейн и Джон Сирл"2-й ред (2019). Те, кто заинтересован в более моих работ могут увидеть "Говоря обезьян - -Философия, Психология, Наука, Религия и Политика на обреченной планете - Статьи и обзоры 2006-2017' 3rd ed (2019) и другие. (shrink)

This article aims to combine the strengths of Erich Fromm’s and John Dewey’s social philosophies. I argue that the merits of this comparison become particularly clear when the theories are outlined and compared in the following three steps. First, a social theoretical common ground of Dewey and Fromm will be illustrated. Their “World War genealogies” share the same defense mechanism as the major explanation of the Germans’ tendency to voluntary submission, which involves a strong feeling of powerlessness. Against this background, (...) the next step elaborates the ethical side of their argument. Already the World War genealogies are written with melioristic intent, and especially later works (in case of both authors) elaborate the respective ethical theory as well as the ideas concerning melioristic social science and social psychology. These ethics aim at good communication (in a broad sense), while the melioristic social research focuses on the concrete manifestations of social character, allowing to empirically identify hindering and facilitating factors of social amelioration. Both can be linked using the concept of communicative power(lessness). By way of outlook, I will finally consider the combination of a democratic, communication-oriented ethics with qualitative sociopsychoanalytic research in Fromm’s sense as a straightforward and promising approach for an interdisciplinary social philosophy. (shrink)

Jean-François Lyotard's intellectual evolution in the late 1970s and 1980s is well known in continental philosophy. In 1979, with the publication of The Postmodern Condition, Lyotard became famous for his report on "the obsolescence of the metanarrative apparatus of legitimation". Later, in his magnum opus Le diférend he expanded on this, claiming that "a universal rule of judgment between heterogeneous genres is lacking in general". Yet, this creative moment in Lyotard's career, responsible for shaping the philosophical concept of the postmodern (...) condition, is rarely connected to his book La guerre des Algériens (1989). This work was supposed to implement his new postmodern concepts in relation to the war in Algeria. The present article looks at La guerre des Algériens, within its broader historical and philosophical context, as a unique opportunity to evaluate the validity of Lyotard's philosophical shift, especially his new concept of radical heterogeneity at work in history. (shrink)

Deception has recently received a significant amount of attention. One of main reasons is that it lies at the intersection of various areas of research, such as the evolution of cooperation, animal communication, ethics or epistemology. This essay focuses on the biological approach to deception and argues that standard definitions put forward by most biologists and philosophers are inadequate. We provide a functional account of deception which solves the problems of extant accounts in virtue of two characteristics: deceptive states have (...) the function of causing a misinformative states and they do not necessarily provide direct benefits to the deceivers and losses to the targets. (shrink)

This chapter discusses the controversy over the legacy of Kantian moral philosophy in Dewey’s German Philosophy and Politics. It argues that the polemical reaction to Dewey’s book by Julius Ebbinghaus, reiterated through Axel Honneth and Ebbinghaus’s student Georg Geismann, is based on talking at cross-purposes. While Dewey’s reading of Kant is, indeed, flawed, Ebbinghaus and Geismann misconceive Dewey’s argumentative intent. Nevertheless, the controversy serves to clarify Dewey’s line of argument and to discuss parallels with and differences from the world war (...) genealogy and the Frankfurt School’s theory of immanent critique. Furthermore, the chapter suggests that the role of Hegel’s Emptiness Charge in German Philosophy and Politics should be considered in light of Dewey’s theory of growth. Accordingly, Dewey’s book is not merely a piece of “world war literature”, first, because its line of argument also appears in books by Dewey, which are surely not part of this category, and second, because the Hegelian Emptiness Charge is a variant of what Dewey calls a philosophical fallacy. (shrink)

This first critical edition of Isaac Abravanel’s correspondence opens a window into the cultural, political and commercial world of one of the first Jewish humanists of the quattrocento. Jewish leader of the expelled Sephardim after 1492, commentator of the Bible, Abravanel is a legendary figure of the Sephardic history. The edition of the letters along with the introductive essay that reconstructs their cultural background intends to connect the legendary figure of Abravanel to the major reason of his remarkable career: his (...) successful assimilation of Renaissance humanism. (shrink)

The economic shift initiated in the 1980s, the reign of the market and the computer, often resulted in the reappearing of a “feudal legal structure... consisting of networks of allegiance.” This paradox (ultra-modernity and neo-feudalism) is rarely considered a historical tool for studying late twentieth-century philosophy. This article is a first step in that direction, using Supiot’s characterization of the period as a “shift from law to tie” to approach the work of Levinas. In Totality and Infinity and Otherwise than (...) Being, Levinas defends a revelation of or exposure to the Other directed against the “neutralization of the Other” as being, object, or phenomenon. It is meant to liberate an interpellation by the Other before and beyond any general constitution of the object by the subject. Can this shift in twentieth-century philosophy be reconsidered if we add to Levinas’s own account Supiot’s historical understanding concerning the withering-away of general normative forms in favor of personal ties of allegiance? (shrink)

Picture a simple scenario: a worm, in its modest way, traces a trail of paint as it moves across a sheet of paper. Now shift your imagination to a more complex scene, where a chimpanzee paints on another sheet of paper. A simple question arises: Do you perceive an identical creative process in these two animals? Can both of these animals be designated as authors of their creation? If only one, which one? This paper delves into the complexities of authorship, (...) consciousness, and agency, unpacking the nuanced distinctions between such scenarios and exploring the underlying principles that define creative authorship across different forms of life. It becomes evident that attributing authorship to an animal hinges on its intention to create, an aspect intertwined with its agency and awareness of the creative act. These concepts are far from straightforward, as they traverse the complex landscapes of animal ethics and law. But our exploration does not stop there. Now imagine a robot, endowed with artificial intelligence, producing music. This prompts us to question how we should evaluate and perceive such creations. Is the creative process of a machine fundamentally different from that of an animal or a human? As we venture further into this realm of human-made intelligence, we confront an array of ethical, philosophical, and legal quandaries. This paper provides a platform for a reflective discussion: ethologists, neuroscientists, philosophers, and bioinformaticians converge in a multidisciplinary dialogue. Their insights provide valuable perspectives for establishing a foundation upon which to discuss the intricate concepts of authorship and appropriation concerning artistic works generated by non-human entities. (shrink)

Don Isaac Abravanel was one of the first Jewish thinkers to express republican positions, yet very little is known about his knowledge of humanistic republican conceptions. Had he read Leonardo Bruni’s republican writings? Had he even heard of them? In this essay I attempt to address this philological gap by comparing Abravanel’s republican commentary on 1 Samuel 8 with Bruni’s Laudatio florentinae Urbis, especially the motif of the plea to God to authorize a political regime. This comparison is particularly useful (...) for illuminating their respective positions on republicanism, their shared interests and conceptions, as well as their divergent attitudes to their own political and historical environment. This divergence, I argue, sheds light on the early modern Christian and Jewish receptions of ancient republicanism. (shrink)

This article offers a history of the German concept of translation in four stages, moving from Luther’s Verdeutschung to Mendelssohn’s translation of the Psalms, and from the re-elaboration of the translation concept by Freud, Rosenzweig and Benjamin to Derrida’s Des tours de Babel. During the postwar years, many philosophers have studied different aspects of the Classical and Romantic elaboration of the German concept of translation. The contribution of this article is not to revisit these analyses, that are by now well (...) known, but to shed light on the role played by certain Jewish thinkers in the history of the Germanic concept of translation at the end of the 18th century and the beginning of the 20th, and also, later, within the French philosophy of the years 1960-1990. (shrink)

The violent death of Landauer in May 1919 at the end of the Räterepublik of Munich left several of his best friends with a terrible feeling: a sense of tension between the unique hopes incarnated by Landauer and the spiritual and political void his passing left behind. This article is an attempt to capture the tragic shift from a living revolutionary who projected his unique anarchist views onto the failed Munich Revolution to the efforts of a group of close friends (...) who searched to save their dear Landauer from the infamy of failure, making of his months in Munich and his death an important amendment to his spiritual and political legacy. (shrink)

People sometimes explain behavior by appealing to an essentialist concept of the self, often referred to as the true self. Existing studies suggest that people tend to believe that the true self is morally virtuous; that is deep inside, every person is motivated to behave in morally good ways. Is this belief particular to individuals with optimistic beliefs or people from Western cultures, or does it reflect a widely held cognitive bias in how people understand the self? To address this (...) question, we tested the good true self theory against two potential boundary conditions that are known to elicit different beliefs about the self as a whole. Study 1 tested whether individual differences in misanthropy—the tendency to view humans negatively—predict beliefs about the good true self in an American sample. The results indicate a consistent belief in a good true self, even among individuals who have an explicitly pessimistic view of others. Study 2 compared true self-attributions across cultural groups, by comparing samples from an independent country and a diverse set of interdependent countries. Results indicated that the direction and magnitude of the effect are comparable across all groups we tested. The belief in a good true self appears robust across groups varying in cultural orientation or misanthropy, suggesting a consistent psychological tendency to view the true self as morally good. (shrink)

This article examines whether people share the Gettier intuition (viz. that someone who has a true justified belief that p may nonetheless fail to know that p) in 24 sites, located in 23 countries (counting Hong-Kong as a distinct country) and across 17 languages. We also consider the possible influence of gender and personality on this intuition with a very large sample size. Finally, we examine whether the Gettier intuition varies across people as a function of their disposition to engage (...) in “reflective” thinking. (shrink)

The article presents an inter-regional and inter-religious discussion of the crisis of liberalism that challenges some of the common assumptions in the study of intellectual history. The paper begins by painting with a broad brush the migration of eighteenth- and nineteenth-century European liberal transformations to the rapidly changing Ottoman Empire in the nineteenth century. In the second part, the essay focuses on Paris’s interwar intellectual scene, where this expansion of liberalism is reflected critically from the perspective of the European crisis (...) of the 1930s. Moving from the East to the West, the chapter reconstructs step by step a growing convergence that established itself between the theopolitical question of the late Ottoman Empire and important intellectual trends in the interwar period in Paris. For this purpose, it uses as a guiding thread a Jewish intellectual episode: Leo Strauss’s rediscovery of a Jewish–Islamic philosophical model successfully developed during the Middle Ages. The reconstruction of this episode and its intellectual background in the 1930s illuminates an overlooked interconnection with similar questioning in the late and post-Ottoman Levant. (shrink)

The journey of Byzantine scholar Manuel Chrysoloras and his stay in Florence at the turn of the fourteenth and fifteenth centuries has been celebrated as an event that decisively shaped the course of European humanism. The later return of Enlightenment humanism to Ottoman lands in the eighteenth to early twentieth centuries can be described as the return of Chrysoloras. This return is generally known in a fragmentary form as a regional phenomenon: the story of Greek, Arab, Turkish and Jewish nationalisms (...) and of the Ottoman reforms. It is also framed historically as the evolution from a traditional and theological society to new forms of epistemic, literary, civic and national communities, while often leaving aside failures and later contradictory transformations. The present essay offers an integrative study of modern humanism in late Ottoman and post-Ottoman contexts. The migration of Enlightenment humanism to the Middle East raised a wide range of expectations, projecting a new national or imperial organization within a harmonious diplomatic relationship with Christian Europe and the Americas. Yet, the more the revivalist and reformist projects evolved, the more they involved ethnic and religious conflicts and colonial intervention. This article illuminates the rise and fall of humanism in Middle Eastern contexts. (shrink)

Two systems of belief change based on paraconsistent logics are introduced in this article by means of AGM-like postulates. The first one, AGMp, is defined over any paraconsistent logic which extends classical logic such that the law of excluded middle holds w.r.t. the paraconsistent negation. The second one, AGMo , is specifically designed for paraconsistent logics known as Logics of Formal Inconsistency (LFIs), which have a formal consistency operator that allows to recover all the classical inferences. Besides the three usual (...) operations over belief sets, namely expansion, contraction and revision (which is obtained from contraction by the Levi identity), the underlying paraconsistent logic allows us to define additional operations involving (non-explosive) contradictions. Thus, it is defined external revision (which is obtained from contraction by the reverse Levi identity), consolidation and semi-revision, all of them over belief sets. It is worth noting that the latter operations, introduced by S. Hansson, involve the temporary acceptance of contradictory beliefs, and so they were originally defined only for belief bases. Unlike to previous proposals in the literature, only defined for specific paraconsistent logics, the present approach can be applied to a general class of paraconsistent logics which are supraclassical, thus preserving the spirit of AGM. Moreover, representation theorems w.r.t. constructions based on selection functions are obtained for all the operations. (shrink)

This paper aims to shed new light on major features of the early Zionist construction of a Jewish political space. Revisiting two early debates of Martin Buber (1878-1965) with Max Nordau (1849-1923) and Hermann Cohen (1842-1918), the article points at the limitation of the Zionist political construction for a later articulation of the Jewish and Palestinian complexity in a shared or divided land. Herzl’s understanding of Zionism as a strictly political and economic apparatus brought to an historical and ideological debate (...) at the fifth Zionist Congress in 1901 between the young Buber and the faithful associate of Herzl, Nordau. Against Nordau’s prioritization of the productivization of Jews, Buber developed in his famous speech on “Jewish Art” the necessity of a cultural and spiritual elevation of Jews. In 1916, in the middle of WWI, Buber’s cultural notion of Jewish national regeneration in Eretz Israel sets the backdrop for another debate and clash, this time with the German Jewish philosopher Hermann Cohen. (shrink)

This article proposes the first systematic explanation and analysis of Gustave Landauer’s central concept of Antipolitik. Liberation from the rule of the one or the many is at the heart of Landauer’s notion of antipolitics. For the purpose of understanding the originality of Landauer’s antipolitical stance, this essay juxtaposes Landauer’s key texts on this concept with several sources that constitute its philosophical background. With reference to La Boétie, Hobbes, Nietzsche, Proudhon, Kropotkin, Aristotle, Tönnies, and Marx, it clarifies three central dimensions (...) in Landauer’s concept of antipolitics: the psychological critique of political modernity, the search for a renewal of the spirit, and the therapeutic return to the community. (shrink)

This article intends to shed new light on the impressive series of “war writings,” in which Hermann Cohen developed the idea of a possible messianic collaboration of German imperial ambitions and a modern Jewish Diaspora regenerated by German Spirit (from Russia to America). My paper pays special attention to two lecture tours planed by Cohen in the year 1914, one to Petersburg, Moscow, Riga, Vilna and Warsaw in May 1914, a few weeks before the outbreak of WWI; the other a (...) propaganda trip to America imagined at the beginning of WWI (Autumn 1914) by Cohen and a group of Jews linked to the Centralverein deutscher Staatsbürger jüdischen Glaubens – a plan which failed and turned only into the publication of an article in several American newspapers in German, English and Yiddish in early 1915. The article brings into consideration new archival material concerning the political background of these two initiatives. The article demonstrates how Cohen’s writings and activities during WWI were deploying a new Jewish and Imperial politics – which sought to pave the way for a messianic integration of Jewish Diaspora in the Imperial project of Germany, understood as the political realization of German Idealism. (shrink)

In this article, we explore the implications of opposing domains theory for developing ethical leaders. Opposing domains theory highlights a neurological tension between analytic reasoning and socioemotional reasoning. Specifically, when we engage in analytic reasoning, we suppress our ability to engage in socioemotional reasoning and vice versa. In this article, we bring together the domains of neuroscience, psychology, and ethics, to inform our theorizing around ethical leadership. We propose that a key issue for ethical leadership is achieving a healthy balance (...) between analytic reasoning and socioemotional reasoning. We argue that organizational culture often encourages too heavy a reliance on nonemotional forms of reasoning to arrive at moral judgments. As a result, leaders run the risk of suppressing their ability to pay attention to the human side of moral dilemmas and, in doing so, dehumanize colleagues, particularly subordinates, and clients. (shrink)

Walter Benjamin teaches us that books have a Nachreife, a “maturing process” in their afterlife during which they leave their original but limited historical and cultural context in order to take part in a process that is not defined by the intention of the author or the reader. Through their interaction, writers and readers transform the relationships among the times, places, languages, and schools of thought that informed a literary or philosophical work when it was born. Don Isaac Abravanel’s critical (...) reception of Gersonides is an interesting example of such a transformation, in that it both disassembled the Provençal scholar’s initial scientific and theological project and established new links and interpretations. Don Isaac’s critique of Gersonides did not derive only from a historical process within the Jewish intellectual sphere; it also followed Christian and Humanist trends, including Petrarch’s development of a Humanist defense of religion, more independent of science. Abravanel’s critical reception of Gersonides is an interesting meeting point of Jewish and Christian literary and philosophical trends. In that sense, the cultural and historical processes that informed Abravanel’s attitude towards Gersonides helped create the conditions for a belated literary encounter between two great scholars who had lived in the same geographical and cultural environment of the papal court at Avignon: Gersonides and Petrarch. This new connection produced by the reception process is what our comparative study of Abravanel’s reading of Gersonides in both Jewish and Christian contexts attempts to demonstrate. (shrink)

Walter Benjamin teaches us that books have a Nachreife, a “maturing process” in their afterlife during which they leave their original but limited historical and cultural context in order to take part in a process that is not defined by the intention of the author or the reader. Through their interaction, writers and readers transform the relationships among the times, places, languages, and schools of thought that informed a literary or philosophical work when it was born. Don Isaac Abravanel’s critical (...) reception of Gersonides is an interesting example of such a transformation, in that it both disassembled the Provençal scholar’s initial scientific and theological project and established new links and interpretations. Don Isaac’s critique of Gersonides did not derive only from a historical process within the Jewish intellectual sphere; it also followed Christian and Humanist trends, including Petrarch’s development of a Humanist defense of religion, more independent of science. Abravanel’s critical reception of Gersonides is an interesting meeting point of Jewish and Christian literary and philosophical trends. In that sense, the cultural and historical processes that informed Abravanel’s attitude towards Gersonides helped create the conditions for a belated literary encounter between two great scholars who had lived in the same geographical and cultural environment of the papal court at Avignon: Gersonides and Petrarch. This new connection produced by the reception process is what our comparative study of Abravanel’s reading of Gersonides in both Jewish and Christian contexts attempts to demonstrate. (shrink)

All disciplines must define their basic units and core processes. In evolutionary biology, the core process is natural selection and the basic unit of selection and adaptation is the individual. To operationalize the theory of natural selection we must count individuals, as they are the bearers of fitness. While canonical individuals have often been taken to be multicellular organisms, the hierarchy of life shows that new kinds of individuals have evolved. A variety of criteria have been used to define biological (...) individuality. Some criteria rely on the presence/absence of a particular property while others advocate an approach that reflects the process of natural selection. The plethora of approaches to classifying individuality has resulted in confusion regarding how to study individuality in a given taxon. (shrink)

“For it is not impossible that a nation should have many leaders who convene, unite, and reach a consensus; they can thus govern and administer justice… Then also, why cannot they have terms of office…? When the turn of other magistrates comes to replace them, they will investigate the abuses of trust committed by earlier [magistrates]; Those found guilty will pay for their crimes… Finally, why cannot their powers be limited and determined by laws or norms?” These lines of Don (...) Isaac Abravanel’s Commentary on 1 Sam 8 earned him fame in 20th century scholarship as “the first early modern Jewish republican thinker.” Yet, the history of the modern rediscovery of Abravanel’s political thought is relatively unknown, and more so, its philosophical and political meaning. My paper will try to elucidate an important part of this history, while emphasizing its value for an understanding of the criticism of the Wissenschaft des Judentums between the two World Wars. (shrink)

A la question « quo vadis Israel ?», il est possible de répondre partiellement en juxtaposant l’été 2018, et notamment la loi fondamentale « Israël État-nation du Peuple Juif » votée le 19 juillet sous l’impulsion du gouvernement Netanyahu, et l’été 2011, où un mouvement de protestation commença le 14 juillet sur l’Avenue Rothschild à Tel Aviv, s’étendant ensuite à tout Israël et atteignant des proportions jamais connue dans le pays. Comment sommes-nous passés de l’espoir soulevé par le mouvement social (...) de 2011 qui faisait suite au Printemps arabe de Tunisie et d’Egypte, à la réaction politique implacable déployée par les différents gouvernements Netanyahu? Les quelques pages qui suivent tenteront de faire passer, ou plutôt de faire chuter le lecteur du soulèvement de l’été 2011 au changement néfaste de régime qui s’annonce avec le vote de la loi fondamentale « Israël État-nation du Peuple Juif. » L’auteur de ces lignes, témoin engagé, ne prétend pas à une étude historique de cette chute. Il a simplement voulu faire résonner sur le papier certaines des voix discordantes de ces sept dernières années. (shrink)

The acquisition of a new skill usually proceeds through five stages, from novice to expert, with a sixth stage of mastery available for highly motivated performers. In this chapter, we re-state the six stages of the Dreyfus Skill Model, paying new attention to the transitions and interrelations between them. While discussing the fifth stage, expertise, we unpack the claim that, “when things are proceeding normally, experts don’t solve problems and don’t make decisions; they do what normally works” (Dreyfus & Dreyfus, (...) 1988, pp. 30 – 31). This leads us to offer an account of the “perspectival deliberation” that arises for experts and masters and that is distinct from the calculative deliberation characteristic of the lower stages of skillfulness. (shrink)

This essay considers how scholarly approaches to the development of molecular biology have too often narrowed the historical aperture to genes, overlooking the ways in which other objects and processes contributed to the molecularization of life. From structural and dynamic studies of biomolecules to cellular membranes and organelles to metabolism and nutrition, new work by historians, philosophers, and STS scholars of the life sciences has revitalized older issues, such as the relationship of life to matter, or of physicochemical inquiries to (...) biology. This scholarship points to a novel molecular vista that opens up a pluralist view of molecularizations in the twentieth century and considers their relevance to current science. (shrink)

This essay joins Wilhelm Dilthey’s conception of the metaphysical impulse as a flight from the tragedy of human finitude with Ludwig Wittgenstein’s understanding of how language bewitches intelligence. We contend that there are features of the phenomenology of language that play a constitutive and pervasive role in the formation of metaphysical illusion.

Objective: There are benefits and risks of giving patients more granular control of their personal health information in electronic health record (EHR) systems. When designing EHR systems and policies, informaticists and system developers must balance these benefits and risks. Ethical considerations should be an explicit part of this balancing. Our objective was to develop a structured ethics framework to accomplish this. -/- Methods: We reviewed existing literature on the ethical and policy issues, developed an ethics framework called a “Points to (...) Consider” (P2C) document, and convened a national expert panel to review and critique the P2C. -/- Results: We developed the P2C to aid informaticists designing an advanced query tool for an electronic health record (EHR) system in Indianapolis. The P2C consists of six questions (“Points”) that frame important ethical issues, apply accepted principles of bioethics and Fair Information Practices, comment on how questions might be answered, and address implications for patient care. -/- Discussion: The P2C is intended to clarify whatis at stake when designers try to accommodate potentially competing ethical commitments and logistical realities. The P2C was developed to guide informaticists who were designing a query tool in an existing EHR that would permit patient granular control. While consideration of ethical issues is coming to the forefront of medical informatics design and development practices, more reflection is needed to facilitate optimal collaboration between designers and ethicists. This report contributes to that discussion. (shrink)

Editors' introduction to 3rd thematic issue on philosophy of medicine.